بزرگنمايي:

پیام سپاهان - بیابان زایی، تخریب زمین‌ها در مناطق خشک و نیمه‌خشک است که فروپاشی سرزمین را در پی دارد. این کار عمدتا به واسطه فعالیت‌های انسانی و تغییرات آب‌وهوایی ایجاد می‌شود.
  بیابان‌زایی نوعی تخریب زمین است که در پی آن منطقه به زمینی خشک و لم یزرع تبدیل می‌شود، معمولاً چنین منطقه‌ای آب، پوشش گیاهی و حیات وحش‌اش را از دست می‌دهد. عوامل گوناگونی مانند تغییر اقلیم و فعالیت‌های انسانی در این باره مؤثراند. بیابانی شدن یکی از مسائل قابل ملاحظه بوم‌شناسی و زیست‌محیطی در جهان است.
بیابان‌زایی به گسترش بیابان‌های موجود اشاره نمی‌کند، بلکه به این دلیل رخ می‌دهد که اکوسیستم‌های خشک که بیش از یک سوم مناطق زمین را پوشش می‌دهند، به شدت آسیب پذیر و نامناسب می‌شوند. تضعیف و بی‌ثباتی خاک، جنگل زدایی، رشد بیش از حد کشاورزی و روش‌های آبیاری نادرست، کارایی زمین را از بین می‌برد.
روز جهانی مبارزه با بیابان‌زایی و خشکسالی هر سال هفدهم ژوئن، به منظور ارتقاء آگاهی عمومی از تلاش‌های بین‌المللی برای مبارزه با بیابان‌زایی برگزار می‌شود. امسال بیست و پنجمین ساللگرد این روز است و شعار روز مبارزه با بیابان زدایی سال 2019 "بیایید با هم آینده را رشد دهیم" انتخاب شده است. مدیریت پایدار زمین برای همگان ضروری است. با هم می توانیم بهره وری بیش از 2 میلیارد هکتار زمین‌های تخریب شده را بهبود و معیشت بیش از 1.3 میلیارد نفر در سراسر جهان را بهبود ببخشیم.
آمارها حاکی از این است که تا سال 2025، 1.8 میلیارد نفر کمبود آب مطلق را تجربه خواهند کرد و بخش‌های بسیاری در جهان تحت شرایط آب و هوایی سخت قرار خواهد گرفت. تا سال 2045، حدود 135 میلیون نفر ممکن است به علت بیابان زایی آواره شوند.
بیابان زایی و اهداف توسعه پایدار
دستور کار 2030 توسعه پایدار اعلام می کند که "ما مصمم هستیم از نابودی سیاره از طریق تولید پایدار، مدیریت منابع طبیعی به طور مداوم و اقدام فوری برای تغییرات آب و هوایی به منظور حمایت از نیازهای کنونی و نسل های آینده جلوگیری کنیم." از زمان تصویب آن در سال 1994، UNCCD به پیشرفت مدیریت پایدار زمین کمک کرده است. امروزه، 197 تن از طرفین این کنوانسیون تحت اقدامات هماهنگ و نتایج محور با اهداف مشخص برای بازگرداندن زمین‌های تخریب شده فعالیت می‌کنند. هدف نهایی حفاظت از سرزمین ما، پیشگیری از استفاده بیش از حد زمین‌های موجود و کاهش خشکسالی است.
جهان به دنبال راهی برای مبارزه بیشتر با پدیده بیابان زایی است. رشد مجدد جنگل در مزارع سراسر جهان، یکی از اقداماتی است که در برزیل، اندونزی، چین و هند افزایش یافته است.
یافته ها نشان می دهد که رشد جمعیت و تغییر الگوهای مصرف فشار بی سابقه ای بر منابع طبیعی این سیاره ایجاد می کند. آمارهای جهانی می گوید، تقریبا 170 کشور همچنان تحت تاثیر بیابان‌زایی، ویرانی زمین و یا خشکسالی قرار دارند. تهدیدات مکرر و رو به رشد آتش سوزی جنگل‌ها، موج گرما، مهاجرت‌ها، سیلاب، افزایش سطح دریا و عدم امنیت غذا و آب بیشتر مشهود است. بیش از 75 درصد از زمین های موجود در حال حاضر تخریب شده و بیش از 90 درصد آنها تا سال 2050 کاهش می یابد. در کل منطقه نیمی از حجم اتحادیه اروپا (4.18 میلیون کیلومتر مربع) سالانه تخریب می‌شود، بیشترین آسیب در آفریقا و آسیا رخ می‌دهد.
در 21 ژوئن 2018، نسخه جدیدی از اطلس جهانی بیابانزایی توسط (JRC) منتشر شد، مسئول مرکز تحقیقات مشترک (JRC)، می‌گوید: "طی بیست سال گذشته، از زمان انتشار آخرین نسخه اطلس جهانی بیابان‌زایی، فشار روی زمین به طور چشمگیری افزایش یافته است. برای حفظ سیاره به شدت نیاز به تغییر نحوه برخورد با این منابع گرانبها هستیم. این نسخه جدید و بسیار پیشرفته اطلس به سیاستگذاران سراسر جهان بینش جامع و قابل دسترسی در زمینه تخریب زمین، علل آن و راه حل های بالقوه برای مقابله با بیابان زایی و بازگرداندن زمین های تخریب شده ارائه می‌دهد."
هر ساله در جهان، 120 هزار کیلومتر مربع زمین که معادل نیمی از حجم انگلستان است، به دلیل بیابان زایی نابارور می‌شود. هزینه اقتصادی تخریب خاک برای اتحادیه اروپا سالانه ده‌ها میلیارد یورو برآورد می‌شود. تخمین می‌شود که تغییرات آب و هوایی، میزان تولید جهانی محصولات کشاورزی را تا سال 2050 حدود 10 درصد کاهش می دهد. بیشتر این موارد در هند، چین و کشورهای جنوب صحرای آفریقا اتفاق می افتد، در حالیکه تخریب زمین تولید محصول را به نصف کاهش می‌دهد. برآورد می شود که تا سال 2050، به علت مسائل مربوط به کمبود منابع زمین، به 700 میلیون نفر آسیب برسد. این رقم تا پایان قرن حاضر می تواند تا 10 میلیارد دلار باشد.
به گزارش ایسنا، در حالی که تخریب زمین یک مشکل جهانی است، مهار آن به راهکارهای محلی نیاز دارد. تعهد و همکاری مؤثر در سطح محلی برای جلوگیری از تخریب زمین و از دست دادن تنوع زیستی ضروری است. گسترش کشاورزی، یکی از دلایل اصلی تخریب زمین است که باید برای آن چاره ای جدی اندیشید. بیابان زایی، فاجعه ای خاموش است که اثرات شدیدی بر طبیعت و انسانی که در آن زندگی می کنند، دارد.