بزرگنمايي:

پیام سپاهان - در طول تاریخ، این نخستین بار است که بشر، امکانات گسترده‌ای در به اشتراک گذاشتن جهان خویش و دیدن جهان دیگران در اختیار دارد پس در مرحله نخست شگفت زده می‌شویم، در مرحله بعد به تجربه و در مراحل بعدی به پرسش و آزمون و خطا دست می‌زنیم. بنابراین ممکن است آسیب ببینیم و از تعادل اجتماعی خارج شویم.
به گزارش ایسنا-منطقه اصفهان، یکی از نیازهای جدید بشر در دنیای سریع‌السیر امروز، همسفر شدن با تکنولوژی است، تکنولوژی‌ پرقدرتی که کمتر کسی از نفوذ آن به خانه خود ممانعت به عمل آورده باشد، "اینترنت" است؛ بزرگراه وسیعی که خودروهایی نوساز (اپلیکیشن)ها در آن به سرعت از یکدیگر سبقت می‌گیرند.
داروین صبوری-جامعه‌شناس در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا، در خصوص اینکه آیا گرایش به دنیای پرمخاطب و جلب توجه در فضای مجازی، یک آسیب فردی و اجتماعی تلقی می‌شود یا خیر، اظهار کرد: شخصا نام این رفتارهای جمعی را آسیب نمی‌گذارم، مهمترین دلیل هم این است که در طول تاریخ، این نخستین بار است که بشر، امکانات گسترده‌ای در به اشتراک گذاشتن جهان خویش و دیدن جهان دیگران در اختیار دارد.
وی افزود: پیشتر این امکان را نداشتیم که بتوانیم یک جهان متکثر را در یک ابزار واحد ببینیم و حالا که این امکان به وجود آمده، در مرحله نخست شگفت زده می‌شویم، در مرحله بعدی به تجربه و در مراحل بعدی به پرسش و آزمون و خطا دست می‌زنیم، بنابراین ممکن است آسیب ببینیم و از تعادل اجتماعی خارج شویم و یا همین ابزار بشود دلایل طلاق، خیانت، تصادفات جاده‌ای و شایعه پراکنی و...
صبوری اظهار کرد: جامعه امروز، در حال تجربه است و هنوز بیشتر از یک دهه از تجربه این امکان نگذشته، پس باید این حق را بدهیم که دچار لغزش‌های اجتماعی هم بشویم؛ زمانی که بعد معرفتی و کالایی فرهنگ، باهم همخوانی ندارند، یک لکنت در تجربه کردن هر پدیده جدید اجتماعی به وجود می‌آید، مثلا یک ابزار تکنولوژیک وارد می‌شود، اما نوع مواجهه با آن هنوز تجربه نشده است.
این جامعه‌شناس گفت: این ناهمخوانی، خلاصه وضعیتی است که در جامعه شاهد آن هستیم، اما به عنوان جامعه‌شناس این را به عنوان آسیب اجتماعی نگاه نمی‌کنم. مسلما تمام پدیدارهای اجتماعی و جهانی که در حال تجربه آنها هستیم، هیچگاه صاحت مقدسی ندارند و دور از آسیب نمی‌مانند. 
وی افزود: علم جامعه‌شناسی، به طور کلی از ارزش‌گذاری به دور است و هیچ پدیداری را در وهله اول ارزش گذاری نمی‌کند. با ارزش گذاری کردن، وارد ایدئولوژی و اخلاق‌مداری شده‌، در حالی که اخلاق هم فاکتور مطلقی نیست، پس از بیان کیفی صفاتی مثل بد یا خوب، پاک یا ناپاک و ... اجتناب می‌کنیم.
اما به گفته صبوری، می‌توان سه دلیل عمده برای نوع مواجهه همگانی افراد با این امکان مجازی درنظر گرفت: اول اینکه فرد می‌تواند خود را در جهان به اشتراک بگذارد و به دیگران نشان دهد؛ این یکی از نیازهای اساسی یک انسان اجتماعی است؛ آدمی هرکاری که در اجتماع انجام می‌دهد، از آراستن خود تا انتخاب محل زندگی و خرید خودرو، به خاطر این است که به جهان خود پیام ‌دهد که "مرا ببین".
این جامعه‌شناس، ادامه داد: فرد کنجکاوی دیدن جهان‌های دیگران را هم دارد پس دلیل دوم رخداد این واکنش عمومی نسبت به فضاهای مجازی این است و بالاخره دلیل سوم، قرار است که افراد به یک توافق جمعی برسند؛ "انسان ها با هم دیالوگ می‌کنند، تا بستر سرنوشت خودشان را مشخص کنند؛ این سرنوشت می‌تواند فردی یا جمعی باشد، مثل چانه‌زدن بر سر امور مهمی بر سر سیاست، اجتماع، انتخابات، رای دادن یا ندادن، دست‌های پشت صحنه را رو کردن، در مورد آنها صحبت کردن.
وی معتقد است: میل به دیالوگ در فضای مجازی، یک میل کاملا اجتماعی در سطوح مختلف است، این سطوح قابل بررسی بوده، اما نهایتا یک دیالوگ اجتماعی را مطرح می‌کند و نباید انتظار داشت که همه از علم و ادبیات بالا در این مشارکت برخوردار باشند، کما اینکه در جهان واقعی هم همین‌طور است؛ یک فرد ممکن است در مواجهه با افراد مختلف، اتفاقا با شخصی با ادبیات سخیف و زننده مصاحبت کنند، در فضای مجازی نیز همین امکان وجود دارد.
صبوری گفت: هرشخص متناسب با شخصیت و بضاعت معرفت شناختی خودش، تولید محتوا می‌کند و این تولید محتوا است که توجهات عمومی را به خود جلب می‌کند و شخص "سلبریتی" می‌شود، با تحقیق و بررسی متوجه می‌شویم حجم زیادی از این محتویات، از سطح بالایی برخوردار نیستند و هرکس محتوای بی‌ارزش تری را به اشتراک می‌گذارد بیشتر هم دیده می‌شود و البته این در تمام دنیا قابل رویت است.
این جامعه‌شناس گفت: از دید روانشناسی اجتماعی، می‌توان به این موضوع پرداخت که انسان در زمانی که جسم و روحش بیمار است، احتیاج به جلب توجه دیگران و به اشتراک گذاشتن تجربه زیستی خود با دیگران دارد، به عبارتی دیگران را به موقعیت خودش فرامی‌خواند و به دیگران می‌گوید که حال و روز مرا ببینید و به آن واکنش نشان دهید، این واکنش ممکن است تمسخر، همدردی، بلاک کردن و بی‌نزاکتی باشد، اما در نهایت آن فرد تجربه زیستی خود را با دیگران به اشتراک می‌گذارد.
وی افزود: بنابر آنچه گفته شد، می‌توان به این پرسش که "آیا کسانی که بیمارند به دنبال درمان خود در این فضا می‌گردند؟" پاسخ مثبت داد و گفت: قضاوت اینکه آیا این افراد در فضای مجازی و با فعالیت در این محیط به درمان می‌رسند یا خیر مقدور نیست چون هنوز مطالعات درستی در این خصوص انجام نشده است.
صبوری با تاکید بر اینکه "این نظر که تمام مواد موجود در فضای مجازی بی‌ارزش هستند نیز مطلق نیست" اظهار کرد: ممکن است که افراد محبوب هم محتوای درخور ایجاد کنند و توسط جمعیت زیادی رصد شوند و موارد گفته شده دال بر این معنا نیست که تمام کسانی که در فضای مجازی فعال هستند، دچار بیماری‌های روحی یا جسمی هستند.
انتهای پیام