بزرگنمايي:

اصفهان، شهر آب و آيينه پس از گذر از روزهاي سخت بي‌آبي روزهاي خوشي را مي‌گذراند.

خروش دوباره زاينده‌رود و فصل داغ گردشگري چهره نصف‌جهان را باشکوه‌تر و بهشتي‌تر از قبل ساخته است.

موج گردشگران خارجي از چشم‌بادامي‌ها گرفته تا چشم‌آبي‌هاي اروپايي و آمريکايي را در قامت رعناي شهر مي‌بينيم که با چشم تحير و تحسين به شگفتي‌هاي معماري عصر صفوي مي‌نگرند و پيش خود اين‌گونه به تامل مي‌نشينند.

پا که در ميدان نقش‌جهان مي‌گذاري به تحسين معمار فيلسوف عالي‌قدر، علي‌اکبر اصفهاني مي‌نشيني و چنان غرق فلسفه و زيبايي و شگفتي جاخوش کرده در اين مستطيل سبز مي‌شوي که گويي دست زمان در آن خطه زيبا دست تو را مي‌گيرد و مي‌برد تا قرن‌هاي قبل اقتدار هنر.

گويا شاه صفوي را مي‌بيني که وقتي به مقر فرماندهي خود يعني عالي‌قاپو مي‌رسد، کلاه از سر بر مي‌دارد و تعظيم مي‌کند، آن هم به احترام دري که از نجف آورده بود و به جاي درب عالي‌قاپو تعبيه کرده بود و شيخ‌بهايي غرق در دانش و بينش بر چهره شهر رنگي از علم مي‌پاشد. تقسيم آب زاينده‌رود را و ساخت حمامي که هنوز راز روشنايي‌اش را نمي‌دانيم و کمي عقب‌تر عمو عبدالله کارلاداني همه علمش را در قامت منارجنبان مي‌ريزد تا باز هم کسي نتواند راز جنبيدن اين بنا را کشف کند.

و اينگونه تمدني 400 سال پيش در اصفهان شکل گرفت در عهد صفويه؛ اوج هنر، ثروت، قدرت و تشيع...

اين است آنچه پيشينيان براي اين شهر به يادگار گذاشتند و اکنون تنها مسئولان شهري با يک اتحاد قاطع مي‌توانند داشته‌ها را حفظ و نگهداري کنند.

طرح‌هاي اسليمي و خطايي و نقش سيمرغ بر قامت مس و چرخش زيباي قلم‌مو بر آبي بيکران بشقاب مينا، پر از حرف است از اصالت ايراني و هويت ديني اين سرزمين.

 و در اين ميان مسئولان بايد به اين باور برسند که هنر و صنايع‌دستي بهترين و اثرگذارترين سفير صلح براي ماست. کافي است هنرهايمان که پر از حرف و پيام است را ارج بنهيم و هنرمند را که راوي قصه‌هاي زيباي خداوند است، حمايت کنيم.

کافي است سفيران فرهنگي خود را در ديگر کشورها فعال کنيم و در قالب نمايشگاه‌هاي خارج از مرز همين داشته‌ها را به نمايش بگذاريم.

کافي است مسئولان ما بخواهند به اين باور برسند که صنايع‌دستي ما مي‌تواند ارزآوري کلاني داشته باشد و تنه به تنه فروش نفت بزند، کافي است مسئولان ما به اين باور برسند که گردشگري ما مي‌تواند به صنعتي بزرگ تبديل شود، کافي است اين باور در مسئولان شکل بگيرد که ميراث فرهنگي ما چاه‌هاي نفت ماست و با حفظ و نگهداري آن مي‌توان توليد ثروت کرد.

عدم تخصيص بودجه کافي و درخور براي حفظ و نگهداري ميراث فرهنگي و سياسي کردن اين حوزه مغفول و مظلوم مي‌رساند که مسئولان از اهميت و ارزش ميراث فرهنگي و ظرفيت عظيم درآمدزايي آن غافل ‌هستند.