بزرگنمايي:

سپاهان نیوز - شاید بتوان دوران طلایی ورزش بانوان را مربوط به زمانی دانست که به صورت معاونت اداره می‌شد و بخش بانوان می‌توانستند به صورت مستقل تصمیم گیری کنند، اما روز به روز دوران مدیریت طلایی ورزش بانوان کم رنگ‌تر از قبل شد.
پنجم بهمن ماه سال 1392 بود که این خبر پیچید؛ محمد سلطان حسینی استادیار و عضو هیئت علمی دانشکده تربیت بدنی اصفهان با سابقه ریاست هیئت ورزش دانشگاهی استان اصفهان به عنوان مدیر کل ورزش و جوانان استان اصفهان پس از یک سال بلاتکلیفی ورزش نصف جهان شروع به فعالیت خواهد کرد.
رفتن جواهری در میان هیاهو و اعتراضات به دلیل نبود بودجه و وضعیت بحرانی نقش جهان موجب شد تا سلطان حسینی در بحرانی‌ترین شرایط وارد ورزش استان شود، دو نکته‌ای که تا این لحظه هم فقط و فقط در تمام جلسات و نشست‌ها بدان اشاره کرده است؛ موجب شده نه حرفی از قهرمانان بزند و نه صحبتی از وضعیت ورزش همگانی و قهرمانی استان، ورزشی که هر روز شاید در ظاهر نشان از پیشرفت باشد، اما در باطن همانند وضعیت کلی اصفهان که آتش زیر خاکستر شده است، آتشی که این روزها با تشدید بحران آب و خشک‌تر ماندن زاینده رود، ممکن است در آینده‌ای نه چندان دور شاید همین روزها گریبان ورزش اصفهان را هم بگیرد.
ورزشی که اگر دو باشگاه ذوب آهن و سپاهان را با همه مشکلات مالی و ایراداتی که از نظر مدیریتی به آنها وارد است و گیتی پسندی که تنها در یک رشته در سطح حرفه‌ای لیگ برتر فعال است را از ورزش اصفهان بگیریم تنها اصفهان می‌ماند و بس، اصفهان می‌ماند و خاطرات قهرمانی‌های گذشته‌اش.
دو باشگاهی که بار سنگین ورزش بانوان را نصفه و نیمه بر دوش گرفتند و علیرغم تمام انتقاداتی که به آن‌ها وارد است، اما باز هم باید گفت "دمتان گرم!" قرار گرفتن بر سکو در رشته‌های فوتبال، بسکتبال، والیبال، شمشیربازی، ووشو و... همه نشان از حمایت باشگاه‌ها از ورزش بانوان دارد.
البته اداره کل ورزش و جوانان استان می‌گوید وظیفه‌ای در مقابل قهرمان پروری ندارد، اما شناخت قهرمانان استانی که هر کدام برای دیدن لحظه‌ای مدیر کل و بیان مسائل و مشکلاتشان باید ساعت‌ها و یا روزها پشت دفترش بایستند، سخت نیست، البته بهتر است بگوییم یادمان نمی‌آید آخرین مراسم تجلیل از قهرمانان استان چه تاریخی و به چه نحوی بود.
طی سال های گذشته همواره در تمام جلساتی که اداره کل ورزش استان برگزار می کند همواره صحبت از کسب رتبه نخست و یا دومی اصفهان در میان ارزیابی عملکرد ادارات کل ورزش و جوانان از سوی وزارت ورزش بوده، اما باید دید این شاخص‌ها چه بوده و از کجا این رتبه‌ها کسب شده است، رتبه‌ای که امسال گویا خبری از آن نیست.
وضعیت بحرانی نقش جهان و معارضان آن سالها به غده‌ای در ورزش اصفهان تبدیل شده بود که با حضور سلطان حسینی کم کم گره آن باز شد و تبدیل به موضوعی شد که مدیر کل به آن بنازد. نازیدنی که گاهی این شائبه را پیش می‌آورد که سلطانی حسینی مدیر کل ورزش استان است یا مدیر عامل ورزشگاه نقش جهان !!!
آنچه این روزها ورزش اصفهان را خوشحال می‌کند و موجب آفرین گفتن‌ها شده کسب رتبه‌های خوب و مدال‌های متعدد بانوان ورزشکار اصفهانی در میادین مختلف بوده، البته نباید از درخشش محمدرضا صفدریان، سهراب مرادی، علیرضا یاوری، معنوی نژاد و یا برادران استکی و.... رد شد، اما عملکرد بانوان استان و مدیریت دست خالی و بسته کارگروه ورزش بانوان آنقدر خوب و بالا بوده که آن گونه که در ارزیابی عملکرد 9 ماهه اول سال وزارت ورزش و جوانان توانسته رتبه نخست کشوری را به خود اختصاص دهد.
رتبه‌ای که مدیر آن با وجود تمام شایستگی‌ها سمت کارگروه ورزش بانوان را دارد نه معاونت ورزش بانوان! جایگاهی که مسئولش در تصمیم گیری مستقل نیست و باید دیگر معاونین و یا مدیرکل برای آن تصمیم بگیرد، در حالی که در بسیاری از استان‌ها این معاونت با وجود این که هنوز رسمی نشده اما بر اساس صحبت وزیر ورزش و جوانان و معاون ورزش بانوان و حتی اجازه امضا نیز دارد، اما اصفهان با همه بزرگی‌اش در اما و اگرها و استقلال قائل نشدن مانده است. شاید اگر با ورزش بانوان مهربان‌تر بودیم و اجازه می‌دادیم آن گونه که خودشان شناخت از آن دارند و با کمی حمایت مالی، اکنون جایگاهی بهتر داشت و می‌توانست، گونه‌ای دیگر از قهرمانانش تجلیل و حمایت کند.
یادداشت از: الهه مولادوست_خبرنگار ایسنا
انتهای پیام