بزرگنمايي:

سپاهان نیوز - یک روانشناس گفت: تضاد رفتاری بین والدین و زندگی با پدر و مادری که سبک تربیتی متفاوتی دارند، چند شخصیتی بودن کودکان را به دنبال دارد. داشتن انتظاراتی خارج از توانایی، کودک را به سمت رفتار اشتباه سوق می‌دهد.
هورا چیت ساز در گفت‌وگو با خبرنگار ایسنا-منطقه اصفهان، اظهار کرد: بحث تربیت از ابتدای خلقت در بین انسان‌ها وجود داشته است. اولین ارتباط هر کودک با خانواده شکل می‌گیرد و طولانی‌ترین رابطه را با خانواده خود برقرار می‌‌کند.‌ به همین دلیل خانواده نقش اساسی در تربیت کودکان دارد. با صنعتی شدن شهر و افزایش مشغله فکری و کاری والدین، رابطه فرزندان با خانواده کم‌رنگ‌ می‌شود که همین، عامل فاصله بین نسل‌ها است. اما کم‌کردن ساعات کاری و ... راه‌حل اصلی زدودن این فاصله‌ها نیست.
وی ادامه داد: نوع و صمیمی بودن رابطه فرزندان با والدین شاکله اصلی روابط کودک در سنین بزرگسالی با اطرافیان خود است. مادر نقش کلیدی در شکل‌گیری شخصیت کودک دارد. کودک قبل از به دنیا ‌آمدن در دوره شکل‌گیری و دوران جنینی رابطه قوی با مادر برقرار می‌کند. پدر در کنار مادر نقش مکمل دارد. مسئله مهم و اساسی این است که والدین بدانند، زبان رفتار بسیار تاثیرگذارتر از زبان کلام است و والدین از طریق رفتار، آموزه‌های تربیتی را به کودک منتقل کنند.
این روان‌شناس افزود: والدین باید تربیت فرزندان را هدفمند پیش ببرند. پدر و مادر باید در ابتدای تربیت فرزند خود زمینه‌های توانمندسازی را مشخص کنند. قانو‌ن‌مند بودن در کنار انعطاف‌پذیری مقوله مهمی است. قانون وضع شده باید دارای انعطاف باشد و عملی گردد و برای آن ضمانت اجرایی در نظر بگیرند.
وی در خصوص دلایل مشکلات رفتاری کودکان ادامه داد: در مشکلات رفتاری کودکان دلایل ژنتیکی همچون بیش‌فعال بودن، بیماری‌های جسمی و معلولیت، محیط خانواده و محیط اطراف کودک تاثیر اساسی دارد. بی‌توجهی والدین نسبت به رفتار پسندیده فرزندان، الگوگیری‌های غلط، تمایل برای جلب توجه و بایدهای دستوری اشتباه و تهدیدهای غیرعملی نیز عامل رفتار اشتباه کودکان است.
 چیت‌ساز تصریح کرد: تضاد رفتاری بین والدین و زندگی با پدربزرگ، مادر‌بزرگ‌ها به دلیل متفاوت بودن سبک تربیتی چند شخصیتی بودن کودکان را به دنبال دارد. داشتن انتظاراتی خارج از توانایی، کودک را به سمت رفتار اشتباه سوق می‌دهد. متاسفانه در تربیت، تعداد تشویق کم‌تر از تنبیه است. فزونی تنبیه از نسل‌های قبل در تربیت رایج شده است. والدین تصوردارند اگر تعداد تنبیه‌ها بیشتر از تشویق‌ها باشد شخصیت فرزند خود را شکل می‌دهند.
وی در خصوص تفاوت تشویق و باج دادن ادامه داد: هنگامی‌ که کودک کار پسندیده‌ای انجام می‌دهد، تشویق می‌شود. باج دادن یعنی والدین قبل از این‌که کودک کاری انجام دهد با هدیه دادن و یا روش دیگری آن را به سمت انجام دادن آن هدفی که دارند پیش می‌برند. والدین معمولا زمانی که احساس درماندگی یا عصبانیت دارند به تنبیه کردن کودک خود می‌پردازند.
این روان‌شناس با اشاره به تعریف لجبازی کودکان، افزود: والدین تصور دارند انجام دادن کاری مخالف میل خودشان، لجبازی است. در واقع لجبازی زمانی اتفاق می‌افتد که کودک علی‌رغم این‌که می‌داند کاری اشتباه است باز هم به انجام دادن آن اصرار دارد. والدین باید از تنبیه‌های جسمی پرهیز کنند. قهر کردن با کودک اشتباه است. بازه زمانی میان تنبیه و اشتباه کودک نباید زیاد باشد چون کودک فراموش می‌کند به چه دلیل تنبیه شده است.
وی در خصوص بهترین راه تنبیه کودک ادامه داد: در اولین قدم والدین باید بی‌توجهی ارادی داشته باشند. گام بعدی محروم کردن کودک از خواسته‌ها مورد نظرش است. البته والدین باید تفاوت میان نیاز با خواسته را بدانند. نیاز، آن چیزی است که والدین موظف به تامین آن می‌باشند که با خواسته شخصی کودک تفاوت دارد. دستور دادن به کودکان باید با عبارات کوتاه و چهره‌ به چهره صورت بگیرد. حق داریم به عنوان یک انسان عصبانی شویم، اما حق نداریم آن‌طور که دلمان می‌خواهد عصبانی شویم و با عصبانیت خودمان به کودک آسیب روحی وارد کنیم.
انتهای پیام