بزرگنمايي:

سپاهان نیوز - اصفهان- ششمین همایش بزرگداشت صائب تبریزی شاعر گرانقدر پارسی گوی قرن یازدهم هجری قمری شامگاه یکشنبه در محل مقبره او در اصفهان برگزار شد.
  در ششمین همایش بزرگداشت صائب تبریزی شاعران اصفهان و تبریز به شعرخوانی پرداختند و در وصف او سخن گفتند.
همچنین ازاستاد محمدعلی صائب اصفهانی، محمود اندلیب، آیت دشت چی، محمد آتشی، حسین سروراصفهانی، مصطفی هادوی شهراصفهانی از شاعران پیشکسوت استان اصفهان و از بنیانگذاران انجمن ادبی صائب تجلیل شد.
سید مهدی نوریان عضو هیات علمی دانشگاه اصفهان در این مراسم گفت: صائب بزرگ متولد تبریز و بزرگ شده اصفهان است و خود نیز به صراحت در شعرهایش به این موضوع اشاره کرده است.
وی اظهار کرد: صائب تبریزی به مولانا علاقه مند بود چون مولانا نیز به شمس تبریزی علاقه داشت.
نوریان با اشاره به اینکه در طول تاریخ اصفهان مرکز شعر و ادب فارسی بوده است گفت: این استان شاعران زیادی داشته است ولی در زمان صائب تبریزی شعر به کوچه و بازار راه یافت.
نوریان گفت: زبان زنده مردم کوچه و بازار در شعر صائب ظهور کرد و تعبیرات، سنت ها و مسائل فرهنگی در شعر او نمود پیدا کرد.
وی با اشاره به اینکه شعر صائب از دو جنبه فکری و هنر شاعری تجلی پیدا کرد افزود: بسیاری از مضامینی که در شعرهای حفاظ و سعدی گفته شده صائب آن را گرفته و بازسازی کرده است.
وی گفت: شعرهای صائب تبریزی نیز همانند حافظ ، عصاره فرهنگ ایرانی است وصائب از دیوان حافظ و بوستان گلی چیده و در شعرهای خود آورده است.
این استاد دانشگاه تاکید کرد: شعرصائب مجموعه رنگارنگی است که از نظر فکری از مولانا تاثیرگرفته و شکوه و عظمت شعر او را کسی ندارد.
استاد دانشگاه اصفهان خواستار رسیدگی به مقبره و صحن صاحب تبریزی همانند حافظ و سعدی شیراز شد و افزود: معلمان نیز درآشنایی جامعه با صائب تبریزی و شاعران تلاش کنند و دراین راستا قدم بردارند.
عضو هیئت علمی دانشگاه اصفهان همچنین پیشنهاد تاسیس یک دبیرخانه مشترک بین اصفهان و تبریز برای بزرگداشت صائب تبریزی را داد.
میرزا محمد علی صائب تبریزی از شاعران عهد صفویه است که در حدود سال 1000 هجری قمری در اصفهان (و به روایتی در تبریز) زاده شد. در جوانی مانند اکثر شعرای آن زمان به هندوستان رفت و از مقربین دربار شاه جهان شد.
در سال 1042 هجری قمری به کشمیر رفت و از آنجا به ایران بازگشت و به منصب ملک‌الشعرایی شاه عباس ثانی درآمد. در زمان کهولت در باغ تکیه در اصفهان اقامت کرد وو در سال 1080 هجری قمری وفات یافت و در همین محل (باغ تکیه) در کنار زاینده‌رود به خاک سپرده شد.