بزرگنمايي:

پیام سپاهان - عکس‌ها را که زیر و رو کنی هر کدام داستان‌ها دارند؛ داستان‌هایی تلخ و شیرین که صحنه‌ای را روایت می‌کنند. در عکس‌ها اگرچه عکاس دیده نمی‌شود اما عکس ها نشان دهنده دغدغه‌هایش است. نامی آشنا، در میان عکاسان دارد. عکاسانی که دغدغه‌های مردم را می‌شناسند و آن‌ها را از قاب دوربین خود به چشم جهان می‌رسانند.
به گزارش خبرنگار ایسنا-منطقه اصفهان، دو رشته عکاسی و ورزش را از کودکی دنبال کرده و عکاسی ورزشی نیز حاصل همان روزها است؛ روزهایی که دوربینش را به اردو می‌برده و شات به شات، لحظات جذاب اردو را به تصویر می‌کشیده. عکس‌هایش را هم به روزنامه‌های ورزشی می‌داده تا اینکه رفته رفته به عکاسی خبری و مطبوعاتی به خصوص در حوزه ورزش علاقه مند شده و در نهایت در سال 1384 به صورت حرفه‌ای وارد عکاسی خبری می‌شود.
از خاطراتش می‌گوید؛ از اولین باری که لنز دوربینش را به سوی فوتبال بانوان گرفته است. در سال 1391 به همراه نماینده AFC در یکی از بازی‌های لیگ فوتبال بانوان حضور پیدا می‌کند. در ابتدا به او اجازه عکاسی نمی‌دهند و این کار را ممنوع می‌خوانند. اما با حمایت نماینده AFC مبنی بر اینکه پوشش بانوان به گونه‌ای است که با آن در مسابقات خارج از کشور حضور پیدا می‌کنند، حراست فدراسیون ممانعت نمی‌کند و قابی جدید در میان عکس‌های ورزشی باز می‌شود.
تا آن زمان از فوتبال بانوان عکاسی نشده بود و او آغازگر این مسیر بوده است؛ آغازگر یک رنسانس فوتبال بانوان. البته پس از آن، عکاسان دیگری نیز دراین راه به او می‌پیوندند اما او پایه ثابت بازی‌های فوتبال بانوان است.
"در فوتبال بانوان به اندازه فوتبال آقایان امکانات وجود ندارد" این جمله را آریا جعفری با قطعیت تمام می‌گوید. "خودم ورزشکار هستم و دغدغه ورزشکاران را درک می‌کنم. روزی از نزدیک مشکلات تمرین بانوان به خصوص فوتبالیست‌ها آن هم در نبود امکانات را دیدم، تصمیم گرفتم در حد توان خود کمکشان کنم".
کمک به این بانوان را با آنچه در توان دارد آغاز می‌کند، با عکاسی. "می‌توانم از لحظاتی عکس بگیرم که شاید خیلی‌ها تصور نمی‌کنند اصلاً چنین لحظاتی می‌تواند در فوتبال بانوان شکل گیرد". باور دارد که با آن عکس‌ها می‌توان فعالیت بانوان را نه تنها در فوتبال بلکه در دیگر رشته‌های ورزشی اطلاع رسانی کرد.
عکس‌های او و همکارانش نه تنها مردم را با ورزش بانوان آشنا می‌کند، بلکه در روحیه ورزشکاران نیز تاثیرگذار است. ورزشکاران بارها در مصاحبه‌های خود اذعان کرده‌اند که حضور عکاسان در بازی‌هایشان، انگیزه آن‌ها را چند برابر می‌کند، حس حرفه‌ای بودنشان را ارتقا می‌دهد و این چنین است که سعی و تلاششان بیش‌تر خواهد شد. از سویی دیگر وقتی ورزش بانوان که در کشور حساسیت بالایی دارد در رسانه‌ها دیده می‌شود، باشگاه‌ها نیز بر روی آن‌ها سرمایه گذاری خواهند کرد.
اما در این میان فریاد عکاسان از ممانعت‌ها در آمده است. فریادی که بارها به گوش مردم و مسئولان رسیده، اما پاسخی برایش نداشته‌اند. آریا جعفری که خود یکی از عکاسانی است که بارها این موضوع را اظهار کرده، از اولین حضورش برای عکاسی تیم سپاهان در لیگ بانوان می‌گوید؛ از اینکه حراست اداره کل ورزش و جوانان با اختیار خود و نه زیر نظر وزارت ورزش، مانع کار عکاسان شده است و آن‌ها تنها توانسته‌اند دو یا سه بازی سپاهان را در کل لیگ پوشش دهند.

کاش یادآوری سختی‌های کار عکاسان نمکی بر زخم آن‌ها نباشد؛ کاش صدایشان شنیده شود و مرحمی اندیشیده شود تا کار در آینده برایشان آسان تر شود. زیرا آن‌ها زور بازویشان را در دکمه‌ای می‌فشارند که برای آینده ورزش کشور مؤثر خواهد بود. آن‌ها با عکاس‌هایشان چشم‌ها را به سوی ورزش فرا می‌خوانند و شور و شوق را برای آن به ارمغان می‌آورند.
"برایش سخت است تا در میان این همه عکس بهترین را انتخاب کند، اما بهترین صحنه‌ای که عکاسی کرده را لحظه قهرمانی تیم فوتبال بانوان آینده سازان می‌داند؛ زیرا تلاش آنان را در هر بازی دیده" و تاکید دارد "وقتی قهرمان شدند انگار خودم هم جام قهرمانی را بالای سر گرفته‌ام".
بدترین صحنه را نیز خداحافظی مهدی مهدوی کیا از فوتبال می‌داند. یک خداحافظی تلخ پس از باخت پرسپولیس در مقابل سپاهان در بازی‌های جام حذفی. "آن صحنه را هرگز فراموش نمی‌کنم که مهدی مهدوی کیا چهار گوشه زمین را می‌بوسید و با فوتبال خداحافظی می‌کرد و من از او عکس می‌گرفتم. چنین اسطوره هایی تکرار نشدنی‌اند و مدت‌ها طول می‌کشد تا افرادی مانند مهدی مهدوی کیا، علی دایی و امثال این‌ها که با مردم همراه‌اند، به جامعه ورزشی بپیوندند".
از پیوستن خودش به جامعه ورزشی می‌گوید و مرا به دوران کودکی‌اش می‌برد. "در نوزادی بر اثر یک اشتباه پزشکی و برای درمان زردی، آمپولی به پای راستش زده می‌شود که بر عصب پایش اثر می‌گذارد و رشد عضله و استخوانش را کم می‌کند. پس از آن پزشکان به او پیشنهاد می‌کنند که برای جلوگیری از انحراف ستون فقرات باید بدنش را با ورزش قوی نگه دارد؛ در غیر این صورت در سن 15 سالگی ویلچرنشین خواهد شد".
آن روزها به قایقرانی جذب می‌شود؛ ورزشی که برادر و پسرعمه هایش در آن ملی پوش بوده‌اند. از 9 سالگی شروع به تمرین می‌کند و کم کم آب و طبیعت همچون مادری مهربان او را در آغوش می‌کشد و یاری‌اش می‌کند. در سال 84 به عضویت تیم ملی قایقرانی در می‌آید، در سال 88 کاپیتان تیم ملی قایقرانی اسلالوم می‌شود و اکنون نایب قهرمان آسیا است و رتبه هشتم کاپ جهانی را دارد.

عضو تیم ملی هر دو رشته کایاک و رفتینگ است. "هر کدام از رشته‌ها مشکلات خود را دارد، اما بزرگ‌ترین مشکل آن‌ها خشکی زاینده رود است. زاینده رودی که نه تنها بستری برای تداوم حیات نصف جهان بلکه مکانی برای تمرین ورزشکاران قایقرانی در اصفهان است و خشکی آن تمرین آن‌ها را دچار مشکل کرده است".
" این ورزش کاملاً با آب درگیر است و تنها کاری که می‌توان در نبود آب برای این ورزش انجام داد، بدنسازی است که آن هم تا حدی جواب می‌دهد. برای یک الی دو هفته تمرین باید به سمت شمال و یا چهارمحال و بختیاری بروم و در این مدت خارج از شهر بمانم و تمرین کنم تا از رقیبان خود عقب نمانم".
این‌ها را می‌گوید اما باز هم در نگاهش انتظاری موج می زند، انتظاری از جنس حیات، انتظار این سال‌های نصف جهان، انتظار جاری شدن رودی با نام زاینده رود...
"شاید کمی ناراحتیم از این باشد که دیگر محل تمرینی در شهر خودم ندارم، اما مردن طبیعت و زاینده رود بیش از هر چیز مرا آزرده کرده؛ البته شاید کمتر کسی این حس را درک کند زیرا جای من و یا حتی افرادی چون جانبازان شیمیایی جنگ تحمیلی نیستند که نفسشان بسته به جریان آب زاینده رود باشد".
تاکید دارد که سلامتی خود را، راه رفتن را و دیده شدن در جامعه را مدیون زاینده رود و طبیعت زمین است و آب را مادر دوم خود می‌داند؛ مادری که حیات مردمی به حیاتش بسته است و با جریانش نفس‌ها جریان دارند.
آریا جعفری به عنوان یک اصفهانی و کسی که سلامتی‌اش را از طبیعت به دست آورده، رفته رفته به محیط زیست علاقه مند شده و خود را از بچه‌های محیط زیست می‌داند؛ کسانی که برای مانایی محیط زیست تلاش می‌کنند و در میان دنیای صنعتی امروز، به دنبال حیات طبیعت‌اند.
نه تنها برای طبیعت کشورش بلکه برای این کره خاکی و هر که برای آن زحمت می‌کشد، هر چه در توان دارد انجام می‌دهد و این چنین است که هر روز فعالیت‌هایش دراین حوزه گسترش یافته و بیش‌تر و بیش‌تر می‌شود. فعالیت‌هایی که در طول این چهار سال به خصوص برای پروژه سپیدرود انجام داده و باعث شده تا نشان قایقران سبز سال 1396 از سوی وزارت ورزش جوانان و فدراسیون قایقرانی، به او تعلق گیرد. نشانی که تنها نام سبز را یدک نمی‌کشد بلکه حاصل فعالیت‌هایی است که برای حمایت از سبزی و حیات طبیعت شکل می‌گیرد و برای اولین بار به یک ورزشکار در حوزه قایقرانی تعلق گرفته است.
"پروژه سپیدرود در سه سال گذشته به دلیل خسارت وارده به این رودخانه اجرا شده" و آریا به همراه دوست خود دانیال توحیدی، 765 کیلومتر از کردستان تا دریای خزر را پیمایش کرده است. این پروژه کاملاً زیر نظر سازمان محیط زیست است و یک پروژه محیط زیستی محسوب می‌شود و "دغدغه بچه‌های محیط زیستی دغدغه من است و مشکلات آنان را مشکلات خود می دانم".

"یک بخش از کار خبرنگار و عکاس خبری، انعکاس درد اجتماع است. جای تأمل دارد که کسی این همه درد را ببیند، به روی خود نیاورد، سکوت کند و همچنین فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی را جایی برای به اشتراک گذاشتن عکس‌های روزمره خود بداند. وقتی می‌توان از فضای مجازی برای فرهنگ سازی استفاده کرد که با استقبال نیز روبرو می‌شود، وظیفه انسانی هر کسی است که این کار را انجام دهد".
از آرزوهای دوران کودکی می‌گوید، از اینکه همیشه دوست داشته یک عکاس و یک ورزشکار خوب باشد. کمی که بزرگ‌تر می‌شود آرزوی المپیک و گرفتن مدال می‌کند اما مهم‌ترین آرزویش فارغ از این‌ها است. "مهم‌ترین آرزوهایم تاکنون این بوده که کسی را از خود نرنجانم، به همه خوبی کنم و از همه خوبی ببینم". خدا را برای تحقق این میزان از آرزوهایش شاکر است، آرزوهایی که بوی انسانیت می‌دهد، بوی مردانگی... انگار از کودکی می‌دانسته که جامعه در چه حوزه‌ای و به چه میزان به او نیاز دارد....
آخرین نشانی که دریافت کرده "نشان عکس سال مطبوعات ایران" در بخش مجموعه عکس ورزشی است، نشانی که می‌تواند یکی از مهم‌ترین اتفاقات دوران عکاسی هر عکاس خبری باشد. این جشنواره در پنج بخش پرتره، محیط زیست، خبری، مستند و ورزشی برگزار شده است و 256 عکاس با ارائه 3100 عکس در 179 مجموعه در این جشنواره به رقابت پرداخته‌اند.
آریا جعفری در میان عکس‌هایش، عکس‌های فوتبال بانوان را برای رقابت برمی گزیند، عکس‌هایی که برای اولین بار خود دوربینش را به سوی آن گرفته؛ عکس‌هایی از جنس بانوان این سرزمین که تنها به دنبال توجه به توانایی‌هایشان هستند.
آریا برای گرفتن چنین عکس‌هایی سال‌ها تلاش کرده و بی مهری‌هایی نیز دیده است. "این چند سال در کار خود بی مهری‌های زیادی دیده‌ام. وقتی شرایط آن طرف را برای ورزش و یا عکاسی خبری می‌بینم در فکر فرو می‌روم که اگر ما در این محیط ورزش و کار می‌کنیم پس آن‌ها چه می‌کنند؟ سطح اختلاف بسیار فاحش است و قابل مقایسه نیست".
آریا جعفری سال‌ها به واسطه ورزش، تفریح و یا کار خود در کشورهای خارجی از جمله آمریکا ساکن بوده و حتی اقامت آمریکا را داشته است اما تاکید دارد که "تنها به خاطر کشورم تصمیم گرفتم که در ایران بمانم، شانه خالی نکنم و برای ساختنش تلاش کنم".
"به عنوان عکاس خبری هیچ انتظاری از مسئولان حوزه ورزش نداریم" و تنها از آن‌ها می‌خواهد که جلوی کارشان گرفته نشود زیرا باور دارد که اگر ورزش زنان دیده نشود پیشرفت ایران در این حوزه در دنیا بسیار کند خواهد بود و تاکید دارد که "بگذارند کارمان را بکنیم، زیرا کار ما چیزی جز ثبت لحظات ورزشی یا افتخارآفرینی زنان در ورزش نیست".

گزارش از الهه حسنی- خبرنگار ایسنا اصفهان
انتهای پیام