بزرگنمايي:

پیام سپاهان - نتایج یک تحقیق نشان می‌دهد تمرین در سطوح پایدار و ناپایدار بدون بدتر شدن علائم کلینیکی، منجر به بهبود معناداری در تعادل، قدرت و پارامترهای راه رفتن، ظرفیت راه رفتن و کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) شد. 
به گزارش ایسنا-منطقه اصفهان، پگاه رحمانی دانشجوی دکتری رشته تربیت بدنی و علوم ورزشی گرایش آسیب شناسی ورزشی و حرکات اصلاحی به بررسی "اثر برنامه توانبخشی ورزشی در سطوح پایدار و ناپایدار بر تعادل و پارامترهای کینماتیک راه رفتن در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس" پرداخت.
در این پژوهش که 30 بیمار مبتلا به ام اس به صورت تصادفی در یک گروه تمرینی در سطح پایدار و یک گروه تمرین در سطح ناپایدار قرار گرفتند. مطابق این تحقیق تمام بیماران علاوه بر مراقبت‌های پزشکی، به مدت 10هفته و هربار سه جلسه در هفته تمرینات ورزشی دریافت کردند. بیماران در هر دو گروه ترکیبی از تمرینات قدرتی، کششی، ثبات مرکزی، تعادلی و تمرینات راه رفتن را انجام دادند. گروه بیماران در سطح ناپایدار تمرینات را بر روی فوم انجام دادند.
همچنین در ابتدا بعد از ارزیابی متغیرها در پیش آزمون، تمام بیماران در یک دوره بی تمرینی 10هفته ای برای کنترل اثر دارو و پیشرفت بیماری مورد بررسی قرار گرفتند. سپس، دو بار ارزیابی متغیرها قبل و بعد از ده هفته دوره تمرینی انجام شد. 
این پژوهش با هدف مطالعه اثر10 هفته برنامه‌ توانبخشی ورزشی در سطوح پایدار و ناپایدار ‌بر قدرت ایزومتریک عضلات اندام تحتانی، تعادل ایستا و پویا، پارامترهای کینماتیک راه رفتن، ظرفیت راه رفتن و کیفیت زندگی در زنان مبتلا به ام اس انجام گرفت. یافته های این تحقیق نشان داد در مرحله بی تمرینی تفاوت معناداری برای متغیرهای اندازه گیری شده به دست نیامد و در هر دو گروه، افزایش معناداری در تمام متغیرهای اندازه گیری ‌شده، بعد از تمرین وجود دارد.
همچنین نتایج نشان داد که گروه تمرین در سطح ناپایدار، بهبود بیشتری در تعادل ایستا و پویا، قدرت عضلات و درصد حمایت تک گانه، کاهش عرض گام، کاهش درصد فاز حمایت دوگانه و فاز اتکا نسبت به گروه تمرین در سطح پایدار داشته است.
به‌طورکلی، می‌توان گفت تمرین در سطوح پایدار و ناپایدار بدون بدتر شدن علائم کلینیکی، منجر به بهبود معناداری در تعادل، قدرت و پارامترهای کینماتیک راه رفتن، ظرفیت راه رفتن و کیفیت زندگی در بیماران مبتلا به ام اس شد. علاوه بر این، تمرین در سطح ناپایدار مزیت بیشتر نسبت به تمرین در سطح پایدار دارد به این ترتیب، متخصصان مربوطه می توانند از این تمرینات به عنوان یک مکمل در کنار درمان های دارویی برای این بیماران استفاده کنند.
به گزارش ایسنا؛ این رساله با راهنمایی وحید ذوالاکناف در دانشگاه اصفهان دفاع شد.
انتهای پیام