بزرگنمايي:

پیام سپاهان - روزنامه کیمیای وطن در ستون سرمقاله امروزش مطلبی را با عنوان " دشمن ‌شناسی در 40 سالگی " به قلم مظفر حاجیان منتشر کرد.
در این مطلب آمده است : چهل سال پیش در این روزها مردم ایران در حال مبارزه سخت با نظام حکومتی 2500 ساله ستم شاهی بودند. روزهای شیرینی که بوی مهر و محبت و یگانگی و وحدت به همراه داشت؛ دورانی که همه آمده بودند تا کار را یکسره کنند، از زندان و حصار بی ‌عدالتی و تبعیض و همه بدی ‌ها خارج شوند، کشور را با اندیشه و فرهنگ و علم و توانایی‌ خود اداره کنند، به همه اربابان «نه» بگویند، راه رشد و توسعه را هموار و عزت خود را بازسازی و ذلت و ناتوانی شاهی را به عزت و عظمت و توانایی تبدیل کنند.
اکنون پس از 40 سال اگر بخواهیم عملکرد انقلابی را که در بهمن 57 به پیروزی رسید بررسی کنیم، باید وضعیت و شرایط ایران قبل را ببینیم و پیشرفت ‌های امروز را بشناسیم. آن زمان ایران از هیچ منظری با پیشرفت ‌های دنیا همراه نبود؛ جز اینکه به یک کشور مصرف ‌کننده و وابسته تبدیل شده بود. ناگزیر باید از کارشناسان و مستشاران بیرونی استفاده می‌ کرد تا چرخ مملکت بگردد و کشور اداره شود.
انقلاب از همان روزهای اول با خود باوری وارد عمل شد و در کمترین زمان توانست توجه جهانیان را برای اولین بار در تاریخ به ایران جلب کند. دشمن شکست‌ خورده که سرعت اقدامات مثبت و تأثیرگذار نظام نوپای انقلابی را دید، به وحشت افتاد و مقابله جدی با این مردم تازه به استقلال رسیده را آغاز کرد.
بسیار خوب است که جامعه امروز ایران اسلامی نگاهی به گذشته داشته و یادآور آن باشد. برای بررسی عملکرد انقلاب در 40سالگی‌ اش به دو طریق می ‌توان اقدام کرد: روش اول، بررسی پیشرفت ‌ها و موفقیت ‌ها ست که برای همه اظهر من الشمس است؛ چه پیشرفت در علوم مختلف ازجمله صنعت، معدن و پزشکی و چه در حوزه امنیت و ساخت سلاح‌ های بازدارنده، علم هسته‌ ای، نانو و... ؛
راه دوم، شناخت معارضان و مخالفت‌ هایی است که در دوران 40ساله این مردم با آنها مواجه بوده ‌اند. در واقع ایران اسلامی را باید در برابر دشمنانش شناخت؛ دشمنانی که از بدو تولد تا امروز در مقابلش سد و مشکل قرار داده‌ اند و با تمام توان راه رشد و توسعه را ناهموار کرده‌ اند ؛ از روزهای اول باب تحریم را به روی آن گشودند و این حربه ناجوانمردانه همچنان مورد استفاده آنان است که البته بخش زیادی از توسعه و پیشرفت این مردم انقلابی را باید در محدودیت‌ های تحریمی دشمن یافت که باعث شد بتوانند پیشرفت ‌های غیر قابل تصور داشته باشند.
آن ‌ها از همان اول باب تحریم در فروش نفت را گشودند و نفت ایران را تحریم کردند؛ اما کاری از پیش نبردند که مردم مجبور شوند دست‌ ها را بالا ببرند و به گذشته ذلت ‌بار قبل از انقلاب برگردند. جنگ بزرگ هشت ‌ساله ‌ای را علیه کشور به راه انداختند؛ جنگی که تقریبا تمام دنیا یک طرف بودند و ملت در طرف دیگر، که اگر چنین جنگی برای هر کشوری کلید می‌ خورد، از پای در می‌آمد؛ اما درنهایت دشمنان پس از هشت سال بدون عایداتی از زمین یا چیز دیگر مأیوس و سر شکسته شدند.
دشمنان ایران از اعمال سیاست ‌های حقوقی و فرهنگی ظالمانه در این 40 سال دریغ نداشته‌ اند و حرکت ‌های تروریستی و خرابکارانه وسیعی را در داخل و پیرامون ایران شکل داده‌ اند که چند ده هزار شهید و جانباز داشته است و مردم تا ابد این جنایات را از یاد نخواهند برد.
تردیدی نیست که هر کدام از این لایه ‌های دشمنی که بیانش نیازمند زمان وسیع و صفحات زیاد است، می ‌توانست یک حکومت نوپای انقلابی را نه، بلکه یک حکومت با سابقه با قدرت را به زیر بکشد؛ کما اینکه در بسیاری از کشورهای دنیا چنین سیاست ‌ها و اقداماتی نتیجه داده است؛ اما انقلاب مانده و هر روز درختی تناورتر شده و پیشرفت ‌هایش دنیا را شگفت ‌زده کرده است؛ زیرا در این محدودیت‌ ها و فشارهای سنگین دشمن این‌ گونه رشد داشتن کاری تحسین ‌برانگیز است.
اکنون و در 40سالگی این انقلاب ارزشی و پیش ‌رونده سیاست مدیران و مسئولان و نیز رسانه‌ های کشور نباید در حد و مرز راه و روش اول، یعنی تبیین رشد و توسعه متوقف بماند و فقط به بیان پیشرفت‌ ها بسنده شود؛ بلکه باید بتوان به نسل جدید این موضوع را نشان داد که در افق دهه 50 که اوج اقتدار شوروی و آمریکا بود، هیچ چشم ‌اندازی برای شکل ‌گیری یک کشور مستقل وجود نداشت و این نکته نه در مقیاس جهانی، بلکه در میان مبارزان ایرانی نیز تا حدی شیوع پیدا کرده بود و انقلاب خمینی کبیر (ره) در چنین محیط و فضایی شکل گرفت و به پیروزی رسید و شاید همین موضوع راز ماندگاری ‌اش در تمامی این 40 ساله بوده و خواهد بود؛ البته عمق دشمنی ‌های شرق و غرب باید به صراحت و کامل بیان شود.
7141/6026/