بزرگنمايي:

پیام سپاهان - روزنامه اصفهان امروز در ستون سرمقاله روز سه شنبه خود مطلبی را با عنوان " عبور از بحران، ادامه تنش!" به قلم حسن روانشید منتشر کرد.
در این مطلب آمده است: بهتر است بر اصل رویداد اکوسیستمی در آب بیشتر متمرکز شویم و سرمایه های خود را به سوی راهکارهای علمی معطوف سازیم. نسل های بعد همچنان چشم به راه و نگران اقدامات و دوراندیشی های ما هستند که می توانیم نوید زندگی بی دغدغه را برای آنها به عنوان یادگار ماندگار به ارث بگذاریم. بعضی از چالش ها ناگریز هستند و نمی توان آنها را تغییر داد بلکه می شود فشار را کمتر کرد تا بتوان در کنارشان با مدارا زندگی داشت.
دما وقتی در تابستان بالا می آید و در زمستان نزول می کند یک عادت ثانویه را برای همه کسانی که در چنین محیطی متولد شده اند عادی می سازد زیرا در زمستان با پوشش بیشتر و در تابستان برعکس به زندگی روزمره خود. خوشبختانه ساختار انسان ها اینگونه است که در اندک مدت بتوانند خود را با محیط وفق دهند البته اگر از قدرت اراده و مدارا توأم با صبر و متانت بهره ای داشته باشند. مسیر زندگی پر است از تغییرات که با تولد فرزندان شادمانی می آورد وبا وفات سالمندان غم و اندوه، اما هر کدام به تنهایی تاریخ مصرف خود را دارند و پس از چندی عادی می شوند، اینگونه اتفاقات و مشابه آن دلیل بر آن است که انسان ها به گونه ای خلق شده اند تا بتوانند از توانایی های خود به پشتوانه اراده و تصمیم همراه با استمرار در نهادینه کردن یک پدیده به صورت عادت مختارباشند و باوجود ظاهر کوچک شان کارهای بزرگی را به انجام برسانند که تاریخ علم و اندیشه پر است از نمونه این مخلوقات که توانسته اند تغییراتی باورنکردنی در چالش ها به وجود آورند.
خصیصه طبیعت این نیست که سازگاری داشته باشد بلکه راه خود را می رود و این انسان ها هستند که باید در مقابل تغییر و تحول انعطاف داشته و سعی نمایند از طرق علمی پیامدهای آن را تقلیل دهند و یا با پیش بینی امکانات مقابله را فراهم کنند. آذرماه 1333را کسانی که حضور داشتند هرگز فراموش نخواهند کرد. در آن سال زمستان به گونه ای دیگر جلوه کرد که در منطقه جنوب مرکزی یعنی استان دهم، اصفهان که شامل یزد و چهارمحال و بختیاری فعلی هم می شــد پس از چهل روز بارندگی مداوم و آرام اما شبانه روزی به دلیل عدم حضور سدی به نام زاینده رود، آب های خروشان حاصل از سیل برف و باران به این سو جاری شدند که البته رودخانه هم در تمام طول مسیر فاقد آب بندهای حاشیه ای بود.
برای نخستین بار در تاریخ پل های خواجو، الله وردیخان، مارنان، شهرستان وجویی به خاطر هجوم بی امان سیل در ارتفاعی بیش از10متر،آب از بالاترین دهانه ها عبور می کرد و عرض رودخانه در مرکز شهر به سه راه آمادگاه رسیده بود! در آن زمان سدی بر روی زاینده رود نبود تا بتواند این همه نعمت را مدیریت و ذخیره کند و یا استخری در زمین های کشاورزی وجود نداشت تا نیاز سالیانه راحفظ و نگهداری کند. بنابراین مسیر رودخانه از آغاز تا گاوخونی به تخریب همه مزارع و روستاها پرداخت که دام و طیور و حتی گاو آهن و درب های چوبی و جنازه مردم این روستاها در پشت دهانه پلها مشاهده می شد. این بارندگی کلان اگر با مدیریت علمی امروز پیرامون ارزش آب همزمان بود به خوبی می توانست نیاز چند سال استان اصفهان و همجواران آن را تأمین نماید اما به زودی در کویر و تالاب گاوخونی دفن شد. این روزها که بر اساس گزارش هواشناسی تا حدودی کمبودها در حال جبران است می طلبد تا مسئولان، اتفاقات گذشته را به عنوان یک تجربه بپذیرند و سعی کنند قطره ای از این نعمت الهی هدر نرود و به صورتی مدیریت و ذخیره شود. هدایت کردن آب های سرگردان حاصل از بارندگی ها می تواند در دستور کار خدمات شهری نواحی اصفهان باشد تا به نحو بهینه از سطح کوچه ها و خیابان ها به سوی باغچه ها و پای درختان مسیر هدایت شوند که اینگونه در نوبت آبیاری صرفه جویی شود.
/6026/7141