بزرگنمايي:

پیام سپاهان- دیگر نیستی تا در جوارت دمی بتوان آسود و تا باز هم کوله بار خاطره شد و از برکت وجودت نغمه و آواز شنید و در کنار پلهای تاریخی و بوستانهای همجوارت سفر شادی انداخت.
20 روز آمدی با یک دنیا شور و سرزندگی، رنگ بر رخسار بی رمق اصفهان نشاندی، دل ها بردی، روح به کالبد بی جان اصفهان دمیدی، چه نسیمی و چه گلی برپا کردی. کوک دل شهرم از جاری بودن و نوای آبت دلخوش بود.
باورش سخت است نباشی، سخت تر آنکه باز هم هر آنچه هست جای ترک های زمختی بستر است که مثل خوره روح آدم را می خورد، دوباره تا چشم کار می کند باز هم ترک خوردگی بستر توست که بساط پهن کرده تا گوش ها دیگر صدای پای آب را نشنود.
گویی چشمه امید بار دیگر خشکیده و از نهاد جان ها ناله افسوس و دریغ می آید.
تیغ خشکسالی بر گلوی زاینده رود ، زخم انداخته و رنده رود بر گل نشسته است، باز هم کسی نمی داند زاینده رود، این سرشار از طراوت و زندگی ، این رود زاینده، این رود لبریز از تاریخ و تمدن از چه در تب بودن یا نبودن می سوزد؟
باز هم همگان مبهوت سر آب، سر در گریبان فرو برده اند و از پشت بغض های فروخورده به جای خالی زنده رود می نگرند.
آری، زنده رود آمد بر جان ها جاری شد، چند صباحی در کوچه پس کوچه های امید پرسه زد، حال دل ها دگرگون کرد و درخت و سبزه و گل به شادی نشسته بودند در این آستانه بهار.
اکنون که از آغوش اصفهان هجرت کرده گویی جهان در نصف جهان به تنگ آمده است و زمین فراق آب را مرثیه می خواند.
کاش همانگونه که از گذشته های دور زاینده بودی، زاینده می ماندی، کاش ای زنده رود کهن، تا انتهای تاریخ خروشان و جوشان سنگ صبور گذر عمرمان می بودی.
اکنون از زاینده رود بستری ترک خورده به یادگار مانده است و نه تنها مردمان دیار نصف جهان بلکه گردشگران بار دیگر در اندوه آب حیران و بهت زده اند، دیگر خبری از پرواز روح نواز مرغان زاینده رود نیست، گویی واژه نیز در توصیف این غم سترگ بی آبی تان به بن بست رسیده است.
این حقیقت تلخ را که " هر بار زایندگی از زاینده رود به یغما می رود " می توان از گوشه نشستن های کهنسالان در فکر فرو رفته تا جوانانی که تا همین چند روز گذشته همزمان با بازگشایی زاینده رود سر از پا نمی شناختند و در کنار پلهای سی و سه پل و خواجویت بساط شور و شادی به پا بود.
باری - همه و همه و حتی گردشگرانت از جاری نبودن آب در زاینده رود غمگینند و از داغ فراقت می سوزند.
پس از 18 ماه خشکی رودخانه زاینده رود، هشتم بهمن دریچه سد زاینده رود باز شد و جریان آب به مدت 20 روز ادامه داشت.
زاینده رود که از ساعت یک بامداد روز دوشنبه هشتم بهمن به منظور استفاده کشاورزان برای کشت این دوره بازگشایی و آب در بستر این رودخانه در کلانشهر اصفهان جاری شده بود، بامداد یکشنبه 28 بهمن کاهش یافت تا بخش وسیعی از این رود به ویژه در منطقه کلانشهر اصفهان با خشکی مواجه شود.
عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی اصفهان در این خصوص گفت: بازگشایی دوره ای و چند روزه آب نشان می دهد که می توان با برنامه ریزی و تدبیر این رودخانه را احیا و جریان آن را دائمی کرد.
ناصر حاجیان افزود: جاری سازی رودخانه برای 20 روز و اختصاص بیش از 100 میلیون متر مکعب آب برای کشت پاییزه کشاورزان اگرچه در زمان مناسب و مطلوب انجام نشد، اما نشان می دهد که می توان با برنامه ریزی مناسب شاهد جریان این رودخانه بود.
وی ادامه داد: در نوبت دوم آبیاری برای کشت کشاورزان که بهار سال آینده انجام می شود، باید حدود 300 تا 400 میلیون متر مکعب آب را در یک دوره زمانی 60 تا 70 روزه رها کرد، به این معنا که در صورت برنامه ریزی روزهای بیشتری از سال شاهد زاینده رود جاری خواهیم بود.
به گفته او با اجرای طرح های آبی، جلوگیری از برداشن های بی رویه، صرفه جویی و مدیریت صحیح این رودخانه احیا خواهد شد.
حاجیان با تاکید بر اینکه بحران آب در کشور باید بصورت یک موضوع ملی لحاظ شود، اظهارداشت: برای حل موضوع زاینده رود باید از هرگونه ناهماهنگی و مقابله افراد با یکدیگر اجتناب کرد و علم و عدالت را محور حل مساله قرار داد.
این استاد دانشگاه تاکید کرد: با تفکری که مشکلی را بوجود آورده نمی توان همان مشکل را حل کرد، بنابراین باید مدیرانی را برگزید که توانایی حل مشکل را از حیث اجرایی و علمی داشته باشند، همچنین این مدیران باید مشاوران کاردان و خبره داشته باشند.
این پژوهشگر حوزه آب تصریح کرد: استفاده از طرح هایی که قرن ها در این منطقه اجرا شده و هیچ مشکلی نداشته که طومار شیخ بهایی بهترین آن به شمار می رود ضروری و مهم است، بویژه اینکه کشاورزان خود بهترین تحلیلگران مسایل آب محسوب می شوند و استفاده عملی از دانسته های آنان نقش کلیدی در رفع مشکلات ایفا خواهد کرد.
وی اضافه کرد: کشاورزان روش های مختلف آبیاری، لوله و کانال کشی و دیگر مباحث مربوط به آب را می شناسند و بی شک استفاده از تجربیات آن ها که طی سال ها به آن ها قشر رسیده است.
این محقق به ضرورت پرداخت خسارت کشاورزان اشاره کرد و افزود: هر هکتار زمین بالغ بر 50 میلیون ریال درآمد دارد، اما در چند سال اخیر این قشر نتوانستند کشت کنند و متضرر شدند.
حاجیان با تاکید بر اینکه جریان آب در رودخانه از حیث گردشگری نیز اهمیت دارد، گفت: حفظ آثار تاریخی اصفهان و حضور بیشتر گردشگران ارتباط نزدیکی با جریان زاینده رود دارد.عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اصفهان به تاثیر جریان زاینده رود در روحیه مردم اشاره و خاطرنشان کرد: روزهای نخستینی که آب در رودخانه رها شد خیابان های مشرف به پارک ها و رودخانه شلوغ و مردم مانند روز سیزده بدر در طبیعت حضور داشتند و این حاکی از افزایش شور و نشاط مردم دارد.
 عده ای از کشاورزان و باغداران مناطق شرق اصفهان از جمله زیار، ورزنه، اژیه، کرارج، براآن شمالی و براآن جنوبی و خوراسگان با جمعیتی بالغ بر 300 هزار نفر و شهرستان های غربی شامل نجف آباد، فلاورجان، خمینی شهر، لنجان و مبارکه پیش تر، در چند سال اخیر و امسال در چند نوبت با حضور در نقاط مختلف استان، رسیدگی به وضعیت حقابه خود از زاینده رود، حل مشکلات معیشتی و جاری سازی این رودخانه را خواهان شدند.
حوضه زاینده رود از دو استان اصفهان و چهارمحال و بختیاری تشکیل شده که 93 درصد از مساحت و 98 درصد از جمعیت زیر پوشش این حوضه در اصفهان و هفت درصد از مساحت و 2 درصد از جمعیت زیر پوشش آن در استان چهار محال و بختیاری قرار دارد.
زاینده رود به طول بیش از 450 کیلومتر و تالاب گاوخونی هم در نبود آب در سالهای آینده به تاکید کارشناسان یکی از چالشهای زیست محیطی کشور و فلات مرکزی ایران تبدیل می شود.
این رود بزرگترین رودخانه منطقه مرکزی ایران است که از کوه ‌های زاگرس مرکزی بویژه زرد کوه بختیاری سرچشمه گرفته و در کویر مرکزی ایران به سمت شرق پیش می‌ رود و به تالاب گاوخونی در شرق اصفهان می ‌ریزد، اما این رودخانه که علاوه بر جاذبه تفریحی و فرهنگی، همواره نقشی موثر در کشاورزی و اقتصاد منطقه بویژه شرق اصفهان و هستی تالاب گاوخونی داشته به علت تغییرات اقلیمی، خشکسالی های متوالی، تراکم جمعیت و افزایش برداشت بی رویه به یک رود خانه فصلی تبدیل و در محل پایین دست در فصول گرم بویژه تابستان با خشکی مواجه شده است.