بزرگنمايي:

پیام سپاهان- صنایع دستی یکی از مهمترین محمل هایی است که اقتصاد هر کشور می تواند به پشتوانه آن نیازهای بودجه جاری خود را براساس کسـب درآمد از محل عرضه به گردشگران خارجی تأمین نماید و همه ردیف های تهیه آن را از صفر تا صد در داخل تدارک ببیند. حال اگر این صنعت که خوشبختانه تعداد و میزان و انواع آن در کشور ما فراوان است برای مواد اولیه که روزگاری در داخل تهیه می شده متکی به واردات باشد و در مقطعی همچون سال گذشته با چالش تفاوت قیمت ارز روبرو شود قطعًا شاغلان و هنرمندان آن ناچار می شوند فعالیت های خود را تقلیل داده و یا تعطیل کنند که اگر سفارش هایی نیز از خارج کشور گرفته باشند با مشکلات و پرداخت خسارتهای قرارداد ها روبرو می شوند.
برای مثال می توان به سفالگری اشاره نمود که از نظر لاستر طلا برای نماسازی به خارج و ازجمله کشور ترکیه متکی هستند بنابراین با افزایش چند صد در صدی بهای ارز ناچار به حذف این ماده می شوند و مشتریان مشکل پسند خود را از دست می دهند. تنوع صنایع دستی ایران بخصوص در شهرهایی همچون اصفهان و شیراز این مشکل را مضاعف می کند و مسئولان را ناچار می سازد تا مسیر این صنعت را از ویترینی به مصرفی تغییر داده و آن را کاربردی نمایند. طی 5 سال گذشته و با تشویق دستگاه های مربوطه ازجمله میراث فرهنگی گروهی از وابستگان به این صنعت سرمایه های کلانی را به میدان آوردند و گروه های متعددی را دراین باره آموزش دادند که امروز در دامنه چالش های موجود با مشکلات عدیده ای روبرو هستند. تا قبل از شروع این تلاش های بدون زیرساخت کشور چین مقام اول تولید و صادرات صنایع دستی را در اختیار داشت اما طی سال 96 و اوایل 97 این رتبه به ایران رسید درحالی که امروز دوباره ورق برگشته و کشور ما سیر نزولی را طی می کند تا بار دیگر چین و ترکیه به جایگاه اول و دوم صعود نمایند. برای ایجاد رونق مجدد و با توجه به تفاوت فاحش قیمت ارز تنها راه چاره ای که به نظر مسئولان رسیده کاربردی کردن این صنعت است تا بتواند علاوه بر صادرات مصرف داخلی هم داشته باشد. امروز و برای نمونه در یکی از روستاها در استان سیستان و بلوچستان که اخیرًا ثبت جهانی شده است، ظروف سفالی را بدون چرخ می سازند که استفاده متعدد و بخصوص در طبخ و توزیع غذا دارد.
فضای موجود در سال 98 جهت صنایع دستی کشور قابل پیش بینی نیست که متکی به روند مسائل اقتصادی می باشد و تحریم ها در امر صادرات و واردات سایه سنگینی بر آن انداخته است. معضل دیگر این صنعت طی سالهای گذشته که هنوز هم ادامه دارد مشکل بسته بندی شکیل است که ساخته های ارزشمند دست توسط فروشنده درون نایلون های پلاستیکی و بعضًا کیسه های سیاه رنگ زباله تحویل خریدار می شود که نوعی اهانت به هنرمند صنعتگر و گردشگرانی است که به عنوان خریدار به سراغ آن می روند با این حال هنوز هم پس از تمام رایزنی ها طی این سالها اکثر هنرمندان چیره دست و بی ادعای این صنعت فاقد بیمه و تضمین شغلی هستند اما همچنان با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشته و به تلاش های هنرمندانه و عاشقانه خود برای بقاء فرهنگ این کشور ادامه می دهند.