بزرگنمايي:

پیام سپاهان - «سه‌شنبه 10 اردیبهشت 1398- ریزش تونل در آزادراه تهران- شمال- مرگ 3 کارگر
انفجار، ریزش و آتش‌سوزی در بخشی از تونل بزرگ البرز در منطقه دو آزادراه تهران- شمال موجب فوت 3 کارگر و مصدومیت 8 کارگر دیگر شد».
چهارشنبه 11 اردیبهشت 1398 روز جهانی کار و کارگر...
کارگر، زن یا مردی است که گذر روزگار برچین و چروک چهره‌اش افزوده است. کارگر، واژه‌ای که این روزها در میان رنگ و لعاب زندگی‌ گم شده، شاید هم ارزش آن در میان گوناگونی کلمات پنهان شده است که هفته‌ای را به نامش انتخاب کرده‌اند.
تاریخ، نامت را به ثبت رسانده است به پاس لقمه- لقمه نانی که به ازای آن عرق جبین ریخته‌ای و کدام نان حلال‌تر از سفره خالی تو در تمام سال.
کارگر، نامی آشنا برای تمام روزهایی است که روی هم انباشت می‌شود تا سر از هفته‌ها، ماه‌ها و سال ها شود تا روز، شب شود و شب، روز.
بدون حقوق، چشم در چشم زندگی ای باشی که به خاطرش خرج و مخارج زندگی‌ات، تو را به نقطه صفر رسانده است، آری؛ وقتی نان در خانه‌ات به عاریه است دیگر جایی برای دوا و درمان دردهایت نمی‌گذارد.
خانه‌هایی که مردانش، سخت‌کوش‌ترین قشر روزگارند و روزهایشان در تکاپوی ساعت‌های کسالت باری می‌گذرد که ندانند دست پینه‌بسته خود را به پیش چه کسی دراز کنند...
حال کارگران این روزها خوب نیست، نه به خاطر هوایی که میزان آلاینده‌هایش سر به فلک کشیده؛ نه به خاطر چرخ صنعتی که همیشه با دست آنها چرخیده است؛ نه به خاطر بیمه‌هایی که یکی نه یکی ثبت می‌شود؛ نه به خاطر بیکاری‌های گاه‌به‌گاه این روزهایشان از فصلی تا همیشگی؛ نه به بهانه حقوق‌هایی که آخر کار باید مبلغی رویش بگذاری. حال کارگران این روزها خوب نیست، آنها یدک‌کش نامی هستند که امنیت شغلی ندارد...
هفته‌ای به نامت انتخاب شده؛ برای تو، پدر و مادری که دست‌هایت از سختی روزگار پینه‌بسته است و چشمانت از خستگی سویی ندارد. تویی که کمر شکسته‌ات را به سختی بالا می‌گیری تا تورم کمر خانواده‌ات را خم نکند.
به سلامتی پدرانی که با غروب خورشید به خانه‌ بازمی‌گردند و به سلامتی مادرانی که برای گذران زندگی‌شان چون عقربه‌های ساعت بر سختی لحظات عمرشان می‌چرخند. زنانی که چون مردان، صبح تا شب در کارخانه‌ها و کارگاه‌ها عرق می‌ریزند و هر شب با دستانی پردرد به خانه‌ برمی گردند. پدرانی که در شیفت خانه‌هایشان درد می‌کشند و پسرانشان بر روی گرده‌های پُردردشان دو- دو- چی- چی می‌کنند تا قطارشان ریل شکسته کمر پدر را صاف کند....
یادداشت از: نازیلا انصاری پور
انتهای پیام