بزرگنمايي:

پیام سپاهان - روزنامه کیمیای وطن در ستون سرمقاله امروز خود مطلبی را با عنوان " روزه و انتظار ظهور " به قلم مظفر حاجیان منتشر کرد.
در این مطلب آمده است: در روایات یکی از ویژگی ‌های مؤمن زیرکی است؛ « المؤمن کیس » ؛ زیرک از همه فرصت‌ ها برای کسب رضای خدا و تعالی و رشد معنوی خود استفاده می‌کند ؛ او از تمام اتفاقات عالم درس می‌گیرد و منتظر از پدیده ‌ها عبرت می ‌آموزد .
ماه مبارک رمضان نیز پدیده ‌ای مبارک با درس‌ های آموزنده فراوان است که می ‌توان از آن نکات راهبردی زیادی برای سلوک منتظرانه آموخت. روزه ‌داری که در ماه مبارک رمضان روزه می‌گیرد ، از ابتدای صبح نگران است و منتظر. نگرانِ اینکه نکند روزه آن روز را به پایان نرساند و محروم از ثواب بی‌پایان آن و با یک گناه و عصیان سزاوار عقاب دردناک شود.
مؤمن منتظر فرارسیدن مغرب و ندای مؤذن و افطاری است تا موفقیت روزه‌ داری را جشن بگیرد. آن نگرانی موجب مراقبت بیشتر می ‌شود و این انتظار، غنچه ‌های شوق را لحظه‌ به ‌لحظه در روح او سبز می‌ کند . شوق چشم به راهی برای فرارسیدن مغرب و در انتظار مؤذن بودن، تنها از آن کسی است که خود را در دریای دشوار روزه ‌داری افکنده و امواج سهمگین نگرانی را به دوش کشیده و هر لحظه خود را نسبت به احکام و آداب روزه رصد کرده است. شوق انتظار ظهور نیز تنها نصیب کسی می‌ شود که تکلیف دشوار عصر غیبت را بپذیرد و نگران انجام دقیق آن باشد؛ آن وقت است که هرچه به وقت ظهور نزدیک می ‌شود، عطش و شوق ظهور نیز در او افزونی می‌ گیرد.
ادعای اشتیاق ظهور امام زمان ـ ارواحنا له الفداء ـ بدون تن‌ دادن به وظایف عصر غیبت، به همان اندازه دروغین است که ادعای انسان بی‌ روزه درباره وقت افطار. از الزامات است که روزه‌ دار مکلف باید احکام و آداب روزه ‌داری را بداند؛ زیرا بدون آگاهی از احکام و آداب روزه‌ داری شرکت در میهمانی خدا کاری سخت و شاید نا ممکن است.
ادعای انجام تکالیف زمان غیبت امام زمان(عج) که به آن «انتظار» گفته می ‌شود نیز، بدون آگاهی از احکام و آداب آن و بدون آمادگی جسمی و روحی برای انجام آن، کاری بس ناشدنی است. چرا بعضی از ما فکر می ‌کنیم اگر فقط در انتظار حکومت عدل مهدوی باشیم، به خیمه ‌گاه منتظران حضرت مهدی (عج) در آمده ‌ایم؛ در حالی که نه به لوازم انتظار آگاهیم و نه در انجام آن‌ کوشا؟
تردیدی نیست که قرارگرفتن در جمع منتظران مهدی نیازمند عمل به دستورات او و پیمودن راه و صراط مستقیم الهی و گذشتن از نبایدهایی است که خدای متعال معین فرموده است. یک روزه‌دار در عین اینکه منتظر فرارسیدن مغرب است، کارهای خویش را هم تعطیل نمی‌کند؛ بلکه به تمام مسئولیت ‌های خودش پایبند است؛ اما نکته اینجاست که روح روزه‌ داری در تمام کارهایش جریان دارد و حتی در کمیت و کیفیت انجام کارهایش مراقب است که برخلاف روزه ‌داری کاری انجام ندهد و از انجام آنچه او را در این امر ناتوان می ‌کند، پرهیز کند. چه کسی گفته و کجا نوشته شده که انتظار ظهور به معنی تعطیل ‌کردن کارهاست؟ چگونه می ‌توان ادعای چشم ‌به ‌راهی دولت موعود را از کسی که در فعالیت ‌های روزمره ‌اش بویی از انتظار استشمام نمی‌ شود، پذیرفت؟
منتظر مولا باید مجاهدت کند و در کار و تلاش نیز نمونه باشد و حتی لحظه ‌ای از عمرش بیهوده از دست نرود؛ همچنان که روزه ‌دار منتظر ندای اذان مغرب اگر برای افطار مهمان عزیزی داشته باشد، تنها گوش به زنگ صدای درب خانه نیست؛ بلکه علاوه بر انجام کارهای روزمره و کوشش برای حفظ روزه خود، تمام تلاش خویش را برای پذیرایی مطلوب از میهمانش به کار می‌بندد و در وقت افطار هم منتظر صدای زنگ در است که از آمدن محبوبش خبر می ‌دهد. منتظر ظهور حضرت مهدی (عج) نیز تنها گوش به زنگ بانگ ظهور نیست؛ بلکه علاوه بر انجام کارهای شخصی، تمام تلاش خود را برای آماده‌کردن سفره پذیرایی از ایشان می‌ کند تا به بهترین نحو از ایشان استقبال و پذیرایی نماید. این همان آداب و لوازم انتظار است.
از خدای متعال می ‌خواهیم به برکت معنویت ماه صیام به ما توفیق عمل به آداب انتظار را عنایت فرماید و ما را از منتظران واقعی آن حضرت قرار دهد؛ آمین یا رب العالمین.
7141/6026/