چاپ

پیام سپاهان - ادبیات و زبان فارسی، ازجمله داشته‌های فرهنگی ماست که نه می‌توان آن را به موزه برد و از آن مراقبت کرد و نه می‌توان دورتادور آن را نرده و شیشه کشید و درملأعام آن را به نمایش گذاشت اما تجلی آن در شعر، زبان و هنرهای اصیل، باعث می‌شود که مهر درون قلب هر ایرانی بازتاب پیدا کند و دید جهان را به کشور تغییر دهد. بازتاب همین مهر باعث می‌شود «سان هو»، با چشمان بادامی در چشمان درشت یک ایرانی‌ با شوق نگاه کند، لبخندی ملیحانه بزند و بگوید: «تا آخر می‌آموزمش».
به گزارش ایسنا-منطقه اصفهان، با هر توریستی که در ایران روبرو می‌شوید، به خوبی بلد است با لهجه شیرینی بگوید: سلام و بعد از آن، خنده‌های نمکین یک ایرانی و خارجی، پیوند حسی خوبی را آغاز می‌کند؛ پیوندی حاصل زبان.
ادبیات و زبان فارسی، ازجمله داشته‌های فرهنگی ماست که نه می‌توان آن را به موزه برد و از آن مراقبت کرد و نه می‌توان دورتادور آن را نرده و شیشه کشید و درملأعام آن را به نمایش گذاشت اما تجلی آن در شعر، زبان و هنرهای اصیل، باعث می‌شود که مهر درون قلب هر ایرانی بازتاب پیدا کند و دید جهان را به کشور تغییر دهد. بازتاب همین مهر باعث می‌شود «سا‌ن هو»، با چشمان بادامی در چشمان درشت یک ایرانی‌ با شوق نگاه کند، لبخندی ملیحانه بزند و بگوید: «تا آخر می‌آموزمش».
«سان هو» دانشجوی کره‌ای است که به برای تحصیل به ایران آمده. در بدو دیدار با اخم به من سلام می‌کند و با خنده از سلام کردنش استقبال می‌کنم. با شرم و خجالت و شاید ترس از شهرت، پیشنهاد فیلمبرداری از حرف زدنش را رد می‌کند.
فصل مشترک زبان، بالاخره او را مجاب می‌کند که خجالت و بی‌اعتمادی را کنار بگذارد و برای ما با لهجه کره‌ای، فارسی حرف بزند: «توانا بود، هرکه دانا بود» بخواند، دست احترام که نشانه فرهنگی کشورش است بالا بیاورد و با ترکیب حرکات کره‌ای با زبان فارسی از ما خداحافظی کند.

زبان، همان عنصر جاری و روانی است که با انتقال از یک فرهنگ به فرهنگ‌های دیگر به همان شکل یا ترجمه شده، می‌تواند دردهای جهانی را فریاد و ارتباطات انسانی را ایجاد کند، این همان معجزه کوچکی است که زبان با مظلومیت بزرگ خود می‌کند.
سالیان زیادی است که زبان دوم آموزی، در تمام کشورها مرسوم شده اما اتفاق جالبی که در مرکز آموزش زبان فارسی به غیرفارسی‌زبانان شاهدش هستیم، یادگیری زبان سوم است؛ دانشجویانی که به فارسی علاقه دارند، یا آن‌ها که برای تحصیل به این زبان احتیاج دارند.
مرکز آموزش زبان فارسی به غیرفارسی‌زبانان دانشگاه اصفهان که حدود سه دهه از آغاز فعالیتش می‌گذرد، یکی از پایگاه‌های حفظ غنیمت بزرگ زبان فارسی است. در آغاز هرسال دانشجویانی از کشورهایی چون، کره، سوریه و لبنان و دیگر کشورهای عرب، همچنین آلمان، بلژیک فرانسه، لهستان و دیگر کشورها یا به دلیل نیاز به یادگیری این زبان برای ادامه تحصیل به این مرکز وارد می‌شوند اما قضیه آنجا جالب و زیبا می‌شود که امثال «سان هو»، بعد از یادگیری زبان در حد ابتدایی، علاقه بیشتری نشان می‌دهند و می‌گویند: «آغازش کردم، تمامش می‌کنم.»
زیباتر از آن گفته‌های محمد امیریوسفی، رئیس این مرکز است: «بعضی از دانشجویان خارجی شاید به دلیل اخبار و شرایط موجود از حضور در ایران حس خوبی نداشته باشند اما بعد از ورود به این مرکز و آشنا شدن با جو واقعی کشور در حین آموزش زبان لطیف و شیرین فارسی در اصفهان؛ جایی که پیشینه صلح‌جویانه‌ و هنری‌اش با لطافت زبان درآمیخته، آرام می‌شوند و مشتاق به اتمام کامل راهی که به آن پا گذاشته‌اند».