سپاهان نیوز - داستان آشناست. نخستین بار نیست که شاهد ویدئوهای منتشر شده در فضای مجازی و راه افتادن کمپین‌ها و هشتگ‌ها می‌شویم. هشتگ‌هایی که برای افتخار کسب نشده یک بانوی ورزشکار استفاده می‌شوند، ورزشکاری که خواسته اما نتوانسته برود، بانویی که تلاش کرده، چندین سال زحمت کشیده اما به دل همسرش بد افتاده که زوجه‌اش در مسابقات برون مرزی شرکت کند و آنجا شده پایان دوران ورزش یک ورزشکار.
به گزارش ایسنا- منطقه اصفهان، نخستین بار نیست که در جامعه اتفاق می‌افتد اما داستان اولین بار است که روی صحنه می‌رود و از زبان پرده سینما به کارگردانی و نویسندگی سهیل بیرقی نقل می‌شود. داستان فیلم از نشانه‌هایی آشنا برای ورزشکاران و خصوصاً فوتبالی‌ها با صدایی نامطلوب که واکنش تماشاگران را دربر دارد، شروع می‌شود. از چسب فیکس (لوکوپلاست)، ناخن شکسته انگشت شست پا، چسب زدن بر روی تاتوها و درد. درد در هر گامی که افروز برمی‌دارد مشخص است.
باران کوثری (افروز) در این فیلم زندگی نیلوفرها را به تصویر می‌کشد. نیلوفرهایی که به دلایل متفاوت اجازه شرکت در مسابقات را نداشتند و نتوانسته‌اند از کشور خارج شوند. عرق سرد نمایشگر زندگی ورزشکاری است که مردانه ایستاده پای خواسته‌هایش اما از جایی به بعد خسته شده و تصمیم به پناهندگی به کشور دیگری می‌گیرد. فیلم عرق سرد فریاد زنانی است که ساکت مانده‌اند که مشکلات بانوان ورزشکار و یکی از نواقص قوانین جمهوری اسلامی ایران در باب گذرنامه بانوان را در جشنواره فیلم فجر به تصویر کشید.
گذشته از تمام مشکلاتی که برای ورزشکاران خصوصاً ورزشکاران زن در این فیلم به تصویر کشیده می‌شود بیرقی با نگاهی تازه به زندگی این بانوان می‌پردازد و تصویری از تلاش‌ها و پیشرفت بانوان ورزشکار نشان می‌دهد به جامعه که اگر تیمی را با تحولی عظیم همراه کرده یا نکرده باشند تلاش‌هایشان را پررنگ نمی‌دانند و انتظار قهرمانی از زنان ورزشکار ندارند. قهرمانی را برای بانوان زیاد می‌دانند و معتقدند همین که به مسابقات برون مرزی راه پیدا کرده‌اند کافی است.
نکته قابل توجه و متأثر کننده این فیلم نوشتهٔ انتهای فیلم است که با تاکید بر این موضوع که 8 زن در سال 1396 در کشور برای شرکت در مسابقات از کشور ممنوع الخروج شدند اما آماری از این بانوان در دست نیست به فریادهای این ورزشکاران اشاره می‌کند. فریادهایی که هرگز شنیده نمی‌شود، به باج‌ها و امتیازاتی که یک بانوی ورزشکار مجبور است بدهد تا بتواند برای یک مسابقه از کشور خارج شود.
یکی از تأمل برانگیز ترین و پرتکرارترین نکاتی که در این فیلم خودنمایی می‌کند توصیه اطرافیان افروز (باران کوثری- ورزشکاری که به دلیل عدم موافقت همسر موفق به خروج از کشور نشده) برای متوسل شدن افروز به سیاست‌های زنانه است. پیشنهادی که وکیل افروز، سرپرست مسابقات و هم تیمی‌هایش گاه و بی گاه به او می‌دهند تا برای پوشش نقص قوانین جمهوری اسلامی ایران بتواند از کشور خارج شود.
در این فیلم با اشاره به ماده 18 قانون گذرنامه، قوانین خروج بانوان متأهل را به تصویر می‌کشد، این اصل که بانوان متأهل در هر سنی برای خروج از کشور به اجازه شوهر نیاز دارند و شوهر هر زمان از اجازه خود منصرف شود می‌تواند با مراجعه به پلیس نسبت به جلوگیری از خروج همسرش اقدام نماید. در این صورت گذرنامه خانم ضبط می‌شود را نشان می‌دهد.
در این فیلم نقش مقابل باران کوثری را امیر جدیدی که در این نقش دارای شخصیتی بدون ثبات روانی است بازی می‌کند و با سو استفاده از قدرت قانونی خود مانع از خروج همسرش از کشور می‌شود.
گذشته از شکایت‌های برخی از تماشاچیان برای سیستم صوتی سینما، جایگاه خبرنگاران از ابتدای جشنواره تا پایانش دو ردیف مانده به آخر است... در انتهایی ترین ردیفهای سالن بوده که یادشان آمده بد نیست اگر خبرنگاران نیز جایی داشته باشند برای نشستن. گاهی هم در ورودی درها با جمله خبرنگارها هم بلیط تهیه کنند رو به رو می‌شوند.
گزارش از مهسا عبد یزدان- خبرنگار ایسنا- منطقه اصفهان
انتهای پیام