چاپ

سپاهان نیوز - اصفهان - نصف جهان امروز هم مانند 40 سال گذشته بر سر عهدی که برای دفاع از آزادی و مظلوم در جهان، بسته است، ایستاد و با شعار «القدس لنا» آرمان فلسطین عزیز را فریاد زد.

به گزارش خبرنگار مهر ، با اینکه ظهر نشده است اما تیغ آفتاب اصفهان به نیمه خیابان ها و معابر رسیده است، وقتی از خانه بیرون می آیی، تصور میکنی در این گرمای سوزان شهر، باید شهر از همیشه خود خلوت تر باشد، چراکه جمعه هم هست و می توان آسوده در خانه استراحت کرد.
کمی که به خیابان های مرکزی شهر نزدیک می شوی، همه تصورات از یک جمعه داغ و سوزان و خیابان های سوت و کوری که انتظارش را می کشی، به هم می خورد، گویی یک قرار از قبل تعیین شده مردم را از همه سنین به خیابان ها کشانده است، پلاکاردهای در دست مردم را که خوب نگاه می کنی می بینی این مردم هنوز بر سر عهدی که بسته اند، مانده اند.
حدود 40 سال است، که حرف مردم عوض نشده است. این را می توان از حرف های پیرمرد و پیرزن اصفهانی که چهار پسر خود را فدای اسلام کرده اند و هنوز هم خود دست از مبارزه برنداشته اند، به خوبی فهمید.
حاج علی که همراه با همسرش از یکی از محلات پشت میدان نقش جهان خود را به فلکه فیض رسانده است، از تکلیفش در برابر مردم ستمدیده می گوید و می افزاید: اگر در دفاع مقدس امثال پسر من در اوج جوانی به دلیل غیرت خود به دفاع از وطن پرداختند حالا چرا من با کمترین کار خود که راهپیمائی برای مردم خواهان آزادی و عدالت است، قدمی در این مسیر برندارم؟!.
او به همسرش اشاره می کند و می گوید: ما عهد کرده ایم از راهی که فرزندانمان قدم برداشتند، برنگردیم تا وقتی آنها در دنیایی دیگر دیدار می کنیم، شرمنده آنها نباشیم.
کمی آنطرف تر، در کنار مزار شهدا در گلستان شهدای اصفهان رفقای قدیمی برای تجدید عهد به دیدار دوستان گمنام و خوشنام خود آمده اند تا بگویند، اگر شما روزی برای اسلامی که صدام آن را تهدید کرده بود، جان بر کف به دل جبهه ها زدید، امروز نوبت ماست که با همین نفس های نیمه و خس خس سینه از بار باروت های جنگ، آزادی کودکان فلسطینی از بند آشوب و دلواپسی را آرزو و آرمان امروز خود بدانیم.
از در گلستان شهدا فوج فوج، آدم بیرون می آید تا خود را به خیل راهپیمایان برسانند، اما تصویر مردی که به سختی با کپسول اکسیژن و ماسکی که به دهانش زده، آدم را میخکوب می کند. حتی سنگینی باری که جنگ ناعادلانه بروی دوشش گذاشته است، دست و پایش را برای دفاع از مظلومانی در دیگر کشورهای دنیا نبسته است. هنوز در سرش سودای آزادی و استقلال برای همه جهان موج می زند. سودایی که او و همرزمانش را نه از بزرگی تانک های دشمن ترساند و نه مقهور مین های کاشته شده دشمن کرد.
پرچم های فلسطین در کنار پرچم ایران را به وفور در دست مردم روزه دار اصفهان به ویژه کودکان که دیگر حالا پای ثابت چنین مراسم هایی شده اند، می توان دید. کودکان هم می فهمند. رنج کودکی که نمی تواند با آرامش در کوچه پس کوچه های شهر خود بازی کند، رنج نوجوانی که در راه بازگشت از مدرسه با تیر سرباز اسرائیلی، همه آرمان هایش برای فلسطین را به آسمان می برد، رنج کودکی که در آغوش مادر گوش هایش را برای شنیدن دوباره نفس های مادر تیز می کند اما تیری که در قلب نشسته، فرصت شنیدن این صدا را از کودک فلسطینی می گیرد.
خیابان ها هنوز گرمای خود را دارد بلکم بیشتر هم شده است، اما گویی ستیزی سپر به سپر میان آفتاب داغ و سوزان و قدم های مردم به راه افتاده است، هرچه زمان به اذان ظهر نزدیک تر می شود، صفوف راهپیمایان هم فشرده تر می شود، دیگر نمی توان جای خالی در خیابان های منتهی به مصلای شهر اصفهان پیدا کرد فقط باید با سیل خروشان جمعیت، همراه شد و حرکت کرد، هیچ کس به عقب برنمیگردد، همه عزمشان را برای رسیدن به محل قرار جزم کرده اند.
حالا علاوه بر جمعیت پرشور، صدای رسای مردم هم در گوش خیابان ها می پیچید و فریاد «القدس لنا»، از آغاز شور حماسی و غیرتمند مردم آزادی خواه اصفهان برای رقم زدن یک روز قدس دیگر حکایت دارد.