چاپ

سپاهان نیوز - بین سال های 1870 تا 1908 که انسان استفاده از اختراع جدیدش به نام پلاستیک را تکامل داد، سرعت نابودی محیط‌زیست نیز شکل گرفت؛ اختراعی که امروز بسیاری از کارهای روزمره را برایمان آسان کرده، اکنون به معضلی جهانی تبدیل شده است.
عمده‌ترین معضل استفاده از نایلکس و نایلون، تجدیدناپذیر بودن آن در طبیعت است. هر ساله هزاران ماهی، پرنده، خزنده و پستاندار تنها به دلیل حضور ناخواسته پلاستیک در محیط زندگی شان نابود می شوند، ضمن اینکه تولید این حجم پلاستیک، نیاز به استفاده از منابع نفتی دارد که خود تهدیدی برای آینده بشر است.
به گزارش ایسنا-منطقه اصفهان، در حالی که پلاستیک دارای کاربردهای فراوانی است، این روزها بشر، بیش از حد معمولی به پلاستیک و ظروف یکبار مصرف وابسته شده است. آمارهای جهانی حاکی از این است که هر ساله 10 تا 20 میلیون پلاستیک در اقیانوس ها رها می شود که در حال حاضر 5.25 ترلیون پلاستیک در کل اقیانوس های دنیا شناور است؛ ذراتی که تجزیه کامل و بازگشت آنها به طبیعت، هزاران سال زمان نیاز دارد. یک مطالعه منتشر شده در سال 2017 نشان می دهد که سالانه 1.5 تا 2.14 میلیون تن پلاستیک از طریق رودخانه ها به اقیانوس ها منتهی می شود.
تقاضا برای تولید پلاستیک در طول 70 سال گذشته به طور چشمگیری افزایش یافته است. در اروپا به تنهایی هر سال 87 میلیارد کیسه پلاستیکی یکبار مصرف استفاده می شود؛ به طور متوسط 2 کیسه پلاستیکی در هر روز برای یک فرد. تولید کیسه های پلاستیکی آلوده کننده محیط زیست است، زیرا از طرفی برای تولید 100 میلیون کیسه پلاستیکی 430 هزار گالن نفت نیاز است و از سویی دیگر، 400 سال زمان برای تجزیه این مواد صرف می شود.
پلاستیک های انباشته در اقیانوس ها، هزار سال قبل از اینکه به طور کامل تجزیه شوند، زمین را با مخاطراتی جدی مواجه می کند. از این رو، طرحی به اسم «یک روز بدون پلاستیک» درخواستی است از تمام مردم جهان تا با این چالش بزرگ زیست محیطی به مبارزه برخیزند. راه حل پایدار مبارزه با این مشکل، به حداقل رساندن استفاده و حداکثر بازیافت و استفاده مجدد آن است. از سوی فعالان محیط زیست، روزهای نخست ماه جولای با این عنوان نام گذاری شده است و در ایران این فعالان از سال 1391 در تلاشند روز بیست و یکم تیرماه را به اسم روز بدون پلاستیک نهادینه کنند.
ممنوعیت استفاده از پلاستیک در دنیا
مشکل تخریب زیست بوم های دریایی، تنها مسئله ای برای نجات اقیانوس ها و گونه های دریایی نیست، بلکه موضوعی است که در نهایت بر سلامت انسان تاثیر می گذارد. با توجه به این دیدگاه، بسیاری از نهادهای دولتی و سازمان های غیردولتی اقدامات مختلفی در راستای مقابله با این تهدید وضع کرده اند.
طی سال‌های گذشته، بنگلادش استفاده از کیسه‌های پلاستیکی را ممنوع کرده است، بطری های پلاستیکی برای بازیافت به شرکت های تولید فیبر فرستاده می شود و به عنوان مواد خام برای لباس، فرش و کیسه های مواد غذایی مورد استفاده قرار می گیرد. رواندا یک کشور در حال توسعه در آفریقا، نیز در سال 2008 استفاده از کیسه پلاستیکی را ممنوع کرد.
همچنین چین استفاده از کیسه‌های پلاستیکی رایگان را ممنوع اعلام کرده و ایرلند با اعمال مالیات بر کیسه‌های پلاستیکی در سال 2002 استفاده از آن را به میزان 94 درصد کاهش داد. کانادا، هند، آفریقای جنوبی، تانزانیا، کنیا، تایلند و سنگاپور نیز استفاده از کیسه پلاستیکی را ممنوع کرده‌اند یا در حال ایجاد مقدمات لازم برای اجرای این قانون هستند. در ماه مارس 2007، سان فرانسیسکو نخستین شهر آمریکا در اعمال قانون ممنوعیت استفاده از کیسه پلاستیکی بود. شهرهای اوکلند و بوستون نیز در حال انجام مقدمات لازم برای اجرای این قانون هستند. در سال 2016 قانون "ممنوعیت پلاستیکی" در فرانسه تصویب شد تا به مبارزه با مشکل رو به رشد آلودگی پلاستیک در جهان اقدام شود. سوئد، به عنوان شناخته شده ترین کشوربازیافت در جهان است. آنها از سیاست بازیافت مواد پلاستیکی برای کاهش هرچه بیشتر این ماده مضر در طبیعت پیروی می کنند.
محققانی در هند در تلاشند، از پلاستیک برای ساخت جاده ها استفاده کنند. این پروژه در حال حاضر در جاده های اصلی در ماهاراشترا انجام می شود. انتظار می رود که این طرح موجب ساخت جاده هایی با دوام بیشتر شود؛ چرا که این جاده های پلاستیکی می توانند 2500 کیلوگرم بار را مدیریت کند.
در ایران به صورت رسمی، قانون خاصی اعمال نشده است، اما تلاش های مدنی و فرهنگی بسیاری در این زمینه صورت گرفته است. گروه‌هایی از فعالان زیست‌محیطی تلاش کرده‌اند آگاهی مردم را افزایش دهند تا مصرف مواد پلاستیکی کمتر شود. به نظر می رسد، تغییر الگو و کاهش مصرف کیسه ها، ظروف و محصولات یکبار مصرف پلاستیکی و به جای آنها استفاده از ظروف با پایه گیاهی (نشاسته ذرت، سیب زمینی و...) از جمله روش‌هایی برای کاهش مصرف پلاستیک در زندگی روزمره باشد.
انتهای پیام