چاپ

پیام سپاهان - بر تارک سپیده پس از تلاش های بسیار با نوازنده بانوی خود بر روی سن رفت و با همدلی به عنوان نماینده تمام نوازندگان بانوی در این سرزمین و به امید راهیابی تمامی آن ها بر روی سن نواخت.
سازهای چیده شده بر روی سن نوازندگان را فرا می خواند. اساتید موسیقی به همراه خانواده هایشان در میان حضار و در انتظار نوازندگان به سازها چشم دوخته اند. صدای تشویق ها ناگاه با ورود نوازندگان بلند شد. خواننده به همراه نوازندگان و سرپرست گروه بر روی سن آمدند و در مقابل سازهای خود نشستند و پس از آن سازها بودند که با عشق کوک می شوند.
محمد امینی ـ این برنامه را به سرو آزاد موسیقی ایران تقدیم کرد. سازها شروع به نواختن کردند. اجرای موسیقی قاصدک ها صدای تار، عود، سنتور، نی، تنبک، بندیر، دف و دایره و کمانچه را در هم آویخت.
سازها به دنبال یکدیگر عشق می نوازند و شهریار بلوچستانی است که آوازش را با جان سر می دهد.
وقتی جواد نادری و طاها هیجانی زادگان "تار" می نوازند، ثانیه ها را از دست می دهی و در زمان غرق می شوی.
"عود" امیرمهدی مقدم با آنکه یک روز قبل از اجرا جراحت برداشت اما همچنان جان انسان را تازه می کند و عشق را میان علاقه مندان می پراکند.
آرین هاشمی که "سنتور" می نوازد، می توان به موسیقی ناب ایرانی جان سپرد و در حال و هوای آن غرق شد؛ غرق در آنچه وصف کردنی نیست.
علی شفیعی هم با نفس هایش برای علاقه مندان "نی" می نوازد و روح انسان را با خود می برد.
ایمان بهلول "تنبک" را نمی زند بلکه آن را زندگی می کند.
پویان جمشیدی نیز هنر را با انگشتانش لمس می کند و "بندیر، دف و دایره" را با عشق می نوازد.
شهاب روحانی، مرجان آل خمیس و محمد امینی نیز با نواختن "کمانچه" حرف و سخن ها در دل دارند. سخن هایی که با کشیدن آرشه بر روی تارهای کمانچه می توان شنید و حتی آن را با چشم دل دید.
"گروه بر تارک سپیده، با همدلی اعضایش به وجود آمده و می نوازد" این را محمد امینی سرپرست گروه در گفت و گو با خبرنگار ایسنا می گوید و ادامه می دهد "هسته اولیه این گروه بچه ها بودند و این گروه با شناختی آن ها از نوع تفکر من درباره موسیقی شکل گرفت" و تاکید دارد که نام گروه با پیشنهادهای خود بچه ها شکل گرفت و بالاخره شد "برتارک سپیده".
وقتی نام بچه های گروه را می آورد برقی در چشمانش است، برقی که شاید به گفته خودش از سال ها شناخت به وجود آمده و ماندگار شده است. سال ها شناخت که از مدرسه راهنمایی موسیقی و هنرستان موسیقی گرفته تا دانشگاه موسیقی و در این سال ها آن ها هنرجویان محمد امینی بوده اند. تنها نوازنده ادوات کوبه ای است که هم دوره او بوده و در گروه بندیر، دف و دایره می نوازد.
این گروه در اردیبهشت 1395 شکل گرفته است و اولین اجرای این گروه پس از یک سال و نیم تمرین، در شهریورماه 1396 در دو اجرا در مجموعه استاد فرشچیان و هنرسرای خورشید به روی صحنه می رود و این آغازگر معرفی گروه است. شناخت گروه انتظار علاقه مندان برای اجراهای بیش تر را به وجود آورد اما اجرای بعد به سرعت انجام نم یشود زیرا امینی تاکید دارد که "کیفیت اجرا برایم خیلی مهم بوده و هست"
"کیفیت حاصل تمرین زیاد نبود بلکه حاصل همدلی میان بچه ها بود. همه اعضای این گروه خود را بیش تر در این کار شناختند، با یکدیگر رشد کردند، باهم دوست هستند و به گروه اعتیاد پیدا کردند" این را می گوید اما دوست ندارد که که آن واژه ها را کلیشه بخوانند، واژه هایی که در در حدود 12 سال از در کنار بچه ها بودن به آن رسیده و آن ها را خود در گروه لمس کرده است و باز هم تاکید دارد که "بچه ها با همدلی در این گروه نواختند"
می گوید "گروه های موسیقی به سرعت شکل می گیرند اما به سرعت از بین می روند. درحالی ما به بقای گروه بیش تر اهمیت می دهیم تا اینکه کنسرت اجرا کنیم. به همین دلیل است که برای هر اجرا مکثی کوتاه داشته ایم." امینی آموزش را شرط اول کارهایش می داند و می گوید "معلم باید نتیجه کارش را ببیند"
مرجان آل خمیس تنها بانویی است که در این گروه می نوازد. بانویی که دغدغه تک تک بانوان نوازنده را می شناسد و با همکاری همسرش محمد امینی برای نواختن با عشق تلاش می کند. به گفته محمد امینی، آل خمیس نه به عنوان همسرش بلکه به عنوان نماینده جمعیت بانوان در این گروه می نوازد.
اصفهان با آنکه مهد فرهنگ و هنر یک سرزمین است اما برای به روی سن رفتن بانوان موانع بسیاری دارد. این در حالی است که در اطراف اصفهان و شهرهای دیگر بانوان به راحتی به روی سن می روند و می نوازند اما بانوان اصفهانی باید تنها سن را به عنوان تماشاگر نظاره کنند و در شهر خود اجازه نواختن ندارند.
"ارشاد در مواردی در چارت سازمانی خود آورده است که برای اجرای خانم ها بر روی سن باید تعداد نوازندگان بانو زیاد باشد و این در حالی است که در یک گروه موسیقی ایرانی از هر ساز یک نوازنده حضور پیدا می کند و نمی توان ده نوازنده خانم آورد و روی سن چید" و یادآور می شود که آخرین اجرایی که یک بانو در اصفهان به روی سن رفته است برای حدود 3 سال قبل بوده و تاکنون مجوز جدیدی صادر نشده است.
اولین اجرای گروه برتارک سپیده بدون حضور مرجان آل خمیس بر روی صحنه رفت زیرا به او اجازه اجرا داده نشد اما به دلیل اینکه اعضای گروه خسته تر از قبل نشوند آن کنسرت را به روی سن بردند.
امینی می گوید "بعد از آن کنسرت با جدیت بیش تر به اداره ارشاد سر می زدم و تنها به دنبال حقوق شهروندی بوده ایم. خصوصا در شهری که هنرستان دخترانه موسیقی و دو دانشگاه موسیقی دارد. زنان تحصیل کرده در رشته موسیقی بسیار هستند و نواختن بانوان بر روی سن از حقوق آن ها است. افرادی که خود دغدغه فرهنگی دارند و این قضیه را درک می کنند. معاونت ارشاد تک تک بچه ها را از نزدیک می شناسد و این آشنایی نتیجه بخش بوده است"
از اشتیاق بچه ها برای آخرین اجرای این گروه می گوید، اشتیاقی که باعث شده تا عقب ننشینند و برای گرفتن مجوز تلاش کنند. می گوید درست یک هفته قبل از اجرا مجوز نوازندگی مرجان آل خمیس صادر نشد. مرجان خود را کنار می کشد تا بقیه بچه ها اجرا کنند اما بچه ها گفتند یا همه با هم و یا هیچکس اجرا نمی کند. " گفتیم به چه جرمی؟ ما می خواهیم اجرا را در شهر خود شروع کنیم در حالی که بالاخره آن را در جایی اجرا خواهیم کرد" و بالاخره با تلاش های بسیار و با یاری حجت الاسلام و المسلمین محمدعلی انصاری ـ مدیرکل و پرویز طاهری معاونت فرهنگی و مطبوعاتی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی این اتفاق خوب رقم خورد و به روی سن رفت.
می گوید "دوست داشتند آخرین اجرا را زودتر از اینها برگزار کنند اما ارشاد در خواست اجرای آن ها را نمی پذیرفت، تا اینکه پیش از ماه رمضان بالاخره آخرین اجرا مجوز گرفت و به روی سن رفت".
اصفهان با آنکه مهد فرهنگ و هنر یک سرزمین است اما برای به روی سن رفتن بانوان موانع بسیاری دارد. این در حالی است که در اطراف اصفهان و شهرهای دیگر بانوان به راحتی به روی سن می روند و می نوازند اما بانوان اصفهانی باید تنها سن را به عنوان تماشاگر نظاره کنند و در شهر خود اجازه نواختن ندارند.
"ارشاد در مواردی در چارت سازمانی خود آورده است که برای اجرای خانم ها بر روی سن باید تعداد نوازندگان بانو زیاد باشد و این در حالی است که در یک گروه موسیقی ایرانی از هر ساز یک نوازنده حضور پیدا می کند و نمی توان ده نوازنده خانم آورد و روی سن چید" و یادآور می شود که آخرین اجرایی که یک بانو در اصفهان به روی سن رفته است برای حدود 3 سال قبل بوده و تاکنون مجوز جدیدی صادر نشده است.
برنامه گذاران بسیاری برای اجرای کنسرت با او تماس گرفتند اما زیر بار اجرای زن نمیرفتند و معادلات دیگری در ذهنشان است. خود که برای این کار حداقل یک سال تلاش کرده این کار را قفلی می داند که به راحتی باز نمی شود و تاکید دارد که گروه های دیگر نیز می توانند به نتیجه برسند اما باید با صبر و حوصله برای گرفتن مجوز تلاش کنند.
"برخی باور دارند که موسیقی کلاسیک ایرانی مخاطب خاص دارد اما من معتقد هستم که مخاطب خاص ندارد، چراکه از تلوزیون ما شنیده نمی شود تا شناخته شود. موسیقی کلاسیک ایرانی مانند یک بستر رودخانه است و جریان دارد و برای آن نگران نیستیم اما واقعیت این است که مردم آن را نشنیده اند. امیدواریم موسیقی کلاسیک ایرانی دوباره جایگاه خود را میان عامه مردم پیدا کند.
محمد امینی و همسرش مرجان آل خمیس در همین روزها مهاجرت می کنند اما گروه را رها نخواهند کرد و گروه تداوم خود را خواهد داشت. خیال سرپرست گروه راحت است چراکه می داند تمرین نوازندگان گروه حتی در نبودش تداوم خواهد داشت و برای اجراهایی دیگر در ایران و یا خارج از ایران برنامه ریزی می کنند و تاکید دارد که "گروه برتارک سپیده می ماند"