بزرگنمايي:

سپاهان نیوز - اصفهان- دو فضاپیمای ویجر (Voyager ) ناسا که در دهه 1970 پرتاب شده اند از اندک وسیله های دست ساز بشر هستند که توانسته اند به دور ترین نقاط از فضا دست پیدا کنند اما این سوال مطرح می شود که سرنوشت آنان چه خواهد شد.
به گزارش ایرنا به نقل از کانال اطلاع رسانی مرکز آموزش نجوم ادیب اصفهان، نکته شگفت انگیز در مورد منظومه خورشیدی این است که حدود هر 200 سال یک بار تمام سیاره های بیرونی منظومه که شامل مشتری، زحل، اورانوس و نپتون است در یک طرف از خورشید قرار دارند و این اتفاق باعث شد که ویجرها با یک سفر بتوانند این چهار سیاره را مشاهده کنند.
نکته مهم اینجاست که وقتی فضاپیمایی مانند ویجر که با سرعت حدود 16 هزار کیلومتر در ساعت در حرکت است هیچ وقت قصد بازگشت به خانه را ندارد و به عبارتی رهسپار سفری بی بازگشت است.
این دو فضاپیمای دوقلو که به ترتیب در دهه 70 و 80 میلادی زمان ماموریتشان تعیین شد زمانی تولید شدند که ناسا می توانست از هر وسیله ای دو عدد بسازد و این دو فضاپیما از لحاظ فناوری بسیار فراتر و پیشرفته تر از پیشگامان خود بودند.
اطلاعاتی که ویجرها در اختیار ما گذاشته اند شگفت انگیز است از جمله تصاویر دقیق از ابرهای مشتری. تجزیه و تحلیل حلقه های زحل، اندازه گیری میدان مغناطیسی، تشخیص های امواج رادیویی کیهانی و نمای نزدیک بی سابقه به غول های منظومه شمسی.
در زمان حاضر ویجر 1 در فاصله 21 میلیارد کیلومتری از خورشید قرار دارد که این فاصله 140 برابر از فاصله زمین تا خورشید بزرگتر است.
آگوست 2012، ویجر 1 به نقطه عطف جدیدی رسید؛ این نخستین شیء ساخته شده از انسان بود که از سامانه خورشیدی خارج شد در حالی که چند تعریف از مرز منظومه شمسی و فضای بین ستاره ای وجود دارد.
به طور مثال حدود 300 سال طول می کشد که فضاپیماها بتوانند به مرز داخلی ابر اورت برسند.
اَبر اورت (Oort cloud) ابر کروی و پوسته نازک و پراکنده ای از آوارهای یخ زده است که منظومه شمسی را پوشانده است.
اما نگران نباشید برای ویجر 1 تا حدود 40 هزار سال دیگر برخوردی وجود نخواهد داشت و می تواند به راه خود ادامه دهد.
در واقع در 200 میلیون سال، فضاپیمای تنهای تنها نخستین دور گردش از کهکشان ما را تکمیل خواهد کرد.
فضاپیمای ویجر بیش از نیاز، حامل ابزارهای علمی است که اغلب این ابزارها بعد از چند سال دیگر کارایی خود را از دست خواهد داد به طور مثال ژنراتور ترموالکتریک رادیوایزوتوپ که توسط ستون های پلوتونیوم رادیواکتیو طراحی شده است، به زودی ازکار خواهند افتاد.
بین این ابزارها که به سمت بیرونی بدنه فضاپیمای ویجر متصل است یک دیسک طلایی کوچک است که شامل نمودارهایی نشان دهنده موقعیت خورشید نسبت به میدان مغناطیسی شناخته شده، فلاش و هسته های متراکم ستاره هایی است که به نام پالسارها نشان داده شده است.
پالسارها ( Pulsar) ستاره‌های نوترونی چرخانی هستند که با سرعت بسیار زیادی دوران می‌کنند و پالس‌های ( سیکل یا ریتم ) مداومی از انرژی تابشی به همراه خطوط میدان مغناطیسی قوی از خود منتشر می‌کنند.
در واقع اگر به نقشه پالسار ها نگاه کنیم متوجه خواهیم شد که با توجه به موقعیتشان نسبت به خورشید می توانیم مکان منظومه شمسی را تشخیص دهیم.
همچنین یک پلت فرم (لوح یا دیسک) چرخشی و یک قلم با چرخاندن دیسک برای تفسیر ارتعاشات در قلم به عنوان امواج صوتی به کاربرده شده است که اگر در صورت لزوم، تمدنی فرا زمینی این لوح را پیدا کرد بتواند با زبان ریاضیات با ما ارتباط برقرار کند و انواع صداهایی که در زمین موجود است نظیر صدای موسیقی یا صدای موشک یا زبان های مختلف مردم در سرتاسر کره زمین یا طبیعت را بشنود.
این لوح توسط یک کمیته به رهبری کارل سِگان، دانشمند و ارتباط دهنده افسانه ای علم و فرانک دریک، یک اخترشناس که معادله معروفش برای برآورد شانس یافتن زندگی فرازمینی است، طراحی شده است.
این گزارش توسط آرمین رضا زاده از پایگاه اینترنتی "اسپیس" www.space.com ترجمه شده است.
پایگاه اینترنتی اسپیس به اطلاع رسانی درباره اکتشاف فضا، نوآوری و اخبار نجوم می پردازد.
ت/3011 / 2093 **